Συνειρμοί..

Βρέχει..σήμερα 17 Νοέμβρη..σ'όλη την Ελλάδα..άδεια η πόρτα του πολυτεχνείου..σπάνια τέτοια βροχή, τέτοιο καιρό στην Αθήνα. Γιατί κλαίν οι ουρανοί? Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά? Κλαίν για τους χαμένους, κλαίν για τους κερδισμένους, κλαίν για τους ξεχασμένους? Γι'αυτούς που επωφελούνται, γι'αυτούς που δεν επωφελούνται..για τους νέους ανθρώπους που ίσως δεν μπορούν να ξέρουν την συγκίνηση των ημερών τότε, την ένταση, τον φόβο που την ώρα που τον ξεπερνάς γίνεται δυνατότερος και σκοτεινότερος..ίσως για κάποια σύγχυση που πιθανόν γίνεται σε κάποια κεφάλια μεταξύ των ημερομηνιών και των καταστάσεων? Ϊσως? Και για χίλιους λόγους ακόμα?..
Επαρχία, γυμνάσιο, 1973, ακόμα με τις ποδιές πηγαίναμε..όλο το βράδυ ξάγρυπνη να προσπαθείς να δεις μέσα απ'τις λίγες πληροφορίες που έδινε η τότε ερτ και υενέδ..το πρωί, οι καθηγητές δεν έδιναν κανένα σημείο ότι συνέβη κάτι διαφορετικό..η καρδιά φλεγόταν να φωνάξει..ρε, κοσμογονία, μη μου το παίζετε καθημερινή..δεν ήξερες όμως τέτοια τότε..κι όμως τόλμησες να πεις στον θρησκευτικό, το κύριο εκπρόσωπο του καθεστώτος στο σχολείο, που σου έκανε παρατήρηση πάλι για τα ατίθασα μαλλιά σου, και είπε «πολλά μαλλιά, λίγα μυαλά» . Και γυρνάς και αυθαδιάζεις «δείξαμε χτες βράδυ αν έχουμε λίγα μυαλά » ..φεύγει χωρίς κανένα σχόλιο..Αισθάνθηκες ότι ενώθηκες με το ποτάμι..ότι σήκωσες το ανάστημα..είσουνα έτοιμη για τα χειρότερα βασανιστήρια..που δυστυχώς δεν ήρθαν..ήρθαν άλλα..βασανιστήρια..πολλά και διάφορα..καλά και κακά..όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή..Ηρθαν τα κόμματα, η κοματικοποίηση, η οργανωμένη ζωή, ο έρωτας με τον μαρξισμό, τον λενινισμό, η αφοσίωση στο κόμα, το πανεπιστήμιο, το κίνημα το φοιτητικό, η πολιτικοποίηση, η αμφισβήτηση, τσέ, αλτουσέρ και μαρκούζε, ο μάης του ' 68, πλατεία και αλλαγή συντρόφων, η επιβίωση, η απομόνωση..
Πορείες παράλληλες, μιά γενιά, δυό γενιές, τρεις, το ποτάμι κυλάει και τίποτα δεν γυρνάει πίσω και τίποτα δεν μένει ίδιο και η καινούργια μέρα είναι πάντα μιά άλλη μέρα..Κάποιοι από μας δεν δέχτηκαν την άδοξη κατάληξη, την ενσωμάτωση, το συμβιβασμό..και τράβηξαν τον δικό τους, ιδιαίτερο κι'ίσως προκλητικό δρόμο..Τους κρίναμε, τους κατακρίναμε..όμως αμαρτία εξομολογημένη, ήταν σάρκα απ'την σάρκα μας, στην ίδια ημερομηνία ξεκίνησαν τα όνειρα, την ίδια μέρα αρχίσαμε να πετροβολάμε τους δυνατούς και να μετράμε τ'άστρα...
Οταν όμως μεγαλώνεις, κανένας δεν είναι πρόθυμος να σου συγχωρήσει την αυθάδεια..και όπως όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, ο καθένας πληρώνει και με το παραπάνω τις συνέπειες των πράξεων και των σκέψεών του..ακόμα και των επιθυμιών του..
Και πλέον οι πορείες είναι μοναχικές..κάτω από βαριά συννεφιά, τα κινήματα, κατ'απαίτηση της εξουσίας, έχουν πλέον πολύ συγκεκριμένα αιτήματα..και κάποια ξεσπάσματα..Πόσα χρόνια έχουμε να τραγουδήσουμε τον εθνικό μας ύμνο συγκλονισμένοι, μαζί με συντρόφους, σε κρίσιμη στιγμή?Ισως για μας κλαίνε οι ουρανοί, που περπατάμε σκυφτοί μεσ'την βροχή και μόνο η τηλεόραση θέλει να επαναλαμβάνει την σκηνή που σπάει το τάνκ την Πύλη..του πολυτεχνείου..ή...

επιτέλους..



το κείμενο γράφτηκε στις 17 Νοέμβρη 2007 απο την φίλη μου carpediemioanna