Σχολιάστε μας. Είναι το μόνο που έχουμε ανάγκη για να σταματήσουμε να γράφουμε!

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

Τις ημερες εκεινες εκαναν συναξη μυστικη τα παιδια και λαβανε την αποφαση,
επειδη τα κακα μαντατα πληθαιναν στην πρωτευουσα, να βγουν εξω σε πλατειες με
το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει : μια παλαμη τοπο κατω απο τ' ανοιχτο
πουκαμισο, με τις μαυρες τριχες και το σταυρουδακι του ηλιου. Οπου ειχε κρατος
η Ανοιξη.

Και επειδη σιμωνε η μερα που το Γενος ειχε συνηθιο να γιορταζει τον αλλο
Σηκωμο, τη μερα παλι εκεινη ορισανε για την Εξοδο. Και νωρις εβγηκανε
καταμπροστα στον ηλιο, με πανου ως κατου απλωμενη την αφοβια σα σημαια, οι
νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες. Και ακολουθουσανε αντρες
πολλοι, και γυναικες, και λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια. Οπου εβλεπες
αξαφνα στην οψη τους τοσες χαρακιες, που 'λεγες ειχανε περασει μερες πολλες μεσα
σε λιγην ωρα.

Τετοιας λογης αποκοτιες, ωστοσο, μαθαινοντες οι Αλλοι, σφοδρα ταραχτηκαν.
Και τρεις φορες με το ματι αναμετρωντας το εχει τους, λαβανε την αποφαση να βγουν
εξω σε δρομους και σε πλατειες, με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει: μια
πηχη φωτια κατω απ' τα σιδερα, με τις μαυρες κανες και τα δοντια του ηλιου. Οπου
μητε κλωνος μητε ανθος, δακρυο ποτε δεν εβγαλαν. Και χτυπουσανε οπου να 'ναι,
σφαλωντας τα βλεφαρα με απογνωση. Και η Ανοιξη ολοενα τους κυριευε. Σαν να μην
ητανε αλλος δρομος πανω σ' ολακερη τη γη, για να περασει η Ανοιξη παρα μοναχα
αυτος, και να τον ειχαν παρει αμιλητοι, κοιταζοντας πολυ μακρια, περ' απ' την ακρη
της απελπισιας, τη Γαληνη που εμελλαν να γινουν, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που
τους ελεγαν αλητες, και οι αντρες, και οι γυναικες, και οι λαβωμενοι με τον επιδεσμο
και τα δεκανικια.

Και περασανε μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα. Και θερισανε πληθος τα θηρια,
και αλλους εμαζωξαν. Και την αλλη μερα εστησανε στον τοιχο τριαντα.




ς'

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ηλιε νοητε * και μυρσινη συ δοξαστικη
μη παρακαλω σας μη * λησμοναται τη χωρα μου!

Οι Ερινύες κυνηγάν τον δολοφόνο του Αλέξη..


και όλους τους δολοφόνους..και μάλιστα τέτοιου είδους δολοφόνους. Αυτό να πείτε στον δικηγόρο του, κι ότι δεν μπορεί να τον σώσει απ'αυτές ότι και να κάνει, ότι μέσα κι αν βάλει, ό,τι ποταπό άλλο κι αν μηχανευτεί το πανούργο του μυαλό..πάρτε κι ένα απόσπασμα απ'τον ποιητή του ήλιου, τον ποιητή του Αιγαίου, του φωτός..εσείς εκπρόσωποι του σκότους, γιατί μπορεί η δική μας η φωνή να μη διαπερνάει τις πανοπλίες σας, αλλά είμαι σίγουρη ότι αυτή πονάει:
Κείνοι που πράξαν το κακό - γιατί τους είχε πάρει
τα μάτια η θλίψη - πήγαιναν τρικλίζοντας,
γιατί τους είχε πάρει,
τη θλίψη ο τρόμος, χάνονταν μέσα στο μαύρο σύγνεφο...
Πίσω! και πιαχωρίς φτερά στο μέτωπο.
Πίσω! και πια χωρίς καρφιά στα πόδια,
χωρίς τέρατα σίδερα και κουτουλιές φωτιάς!
Eκεί που γδύν' η θάλασσα τ΄αμπέλια και τα ηφαίστεια
στους κάμπους της πατρίδας πάλι και με το φεγγάρι αλέτρι,
στα βράχια της πατρίδας πάλι και με το μαντολίνο Ζάλογγο!
Πίσω! Στα μέρη όπου λαγωνικά τα δάχτυλα
μυρίζοντας τη σάρκα κι όπου η τρικυμία βαστά
όσο ένα γιασεμί λευκό στο θέρος της γυναίκας!

Kείνοι που επράξαν το κακό - τους πήρε μαύρο σύγνεφο.
Ζωή δεν είχαν πίσω τους, μ' έλατα και με κρύα νερά,
μ' αρνί, κρασί και ντουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο,
παπού δεν είχαν από δρυ κι από οργισμένο άνεμο,
στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
με πικραμένα μάτια.
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο - δεν είχαν πίσω τους αυτοί
θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή,
μάνα που νάχει σφάξει με τα χέρια της,
ή μάνα μάνας που με βυζί γυμνό
χορεύοντας νάχει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!

Kείνοι που επράξαν το κακό - τους πήρε μαύρο σύγνεφο,
μα κείνος που τ' αντίκρυσε στους δρόμους τ' ουρανού
ανεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος...



τι να πείς μετά απ'αυτό? ντρέπομαι να προσθέσω το παραμικρό..

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

ΤVXS.gr (BETA) - Φωτογραφίες από τη σημερινή πορεία

Οι διαδηλώσεις είναι η αρχή, όλοι κατανόησαν την οργή της κοινωνίας έναντι της ολιγαρχικής οικογενειοκρατίας που δυναστεύει τη χώρα και έχει βυθίσει στη φτώχεια και την αμάθεια μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε κανέναν θεσμό γιατί οι άνθρωποι της εξουσίας είναι τόσο προκλητικά ανεπαρκείς και ιδιοτελείς που μας ανάγκασαν να δούμε τη πραγματικότητα πιο σοβαρά και να συνειδητοποιήσουμε το χάος που επικρατεί στη χώρα. Αλλά τι ακολουθεί? υπάρχει δημιουργική διέξοδος? ποιός ή ποιές δυνάμεις μπορούν να επενδύσουνστην ριζοσπαστικοποίηση του λαού και να οδηγήσουν τη χώρα σε μια μεταπολίτευση για μια δημοκρατική διακυβέρνηση?
ΤVXS.gr (BETA) - Φωτογραφίες από τη σημερινή πορεία
Blogged with the Flock Browser

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

who let the dogs out?




???????????????????????????????????????

WHO LET THE DOGS OUT?

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

επήλθε θάνατος ημεδαπού ανήλικου..

επήλθε θάνατος ανήλικου ημεδαπού’

Αυτή ήταν η ανακοίνωση της ελληνικής αστυνομίας σήμερα το βράδυ..και για τον οποίο θάνατο εξέφρασε την ‘βαθύτατη οδύνη’ του ο υπουργός..

Εκείνο που ήθελα πραγματικά να βάλω τίτλο όμως ήταν ..κάφτε τα όλα.. αλλά ξέρετε ..θα κατηγορηθούμε ότι υποκινούμε εγκληματικές ενέργειες..εμείς.. γιατί αυτοί με την νοοτροπία που επιβάλλουν και με την εκπαίδευση που κάνουν στους ανθρώπους τους, δεν υποκινούν σε εγκληματικές ενέργειες.. τυχαία πάλι έγινε κι αυτό..στην αρχή είπαν συνέβη από εξοστρακισμό το συμβάν..μετά κατάλαβαν ότι χειρότερα θα τα κάνουν..και τώρα..θα διενεργηθούν ανακρίσεις και θα βρεθούν οι υπαίτιοι.. γνωρίζουμε.. όλοι γνωρίζουμε ..αλλά δεν κουνιόμαστε.. κι ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα – και πάντα θα υπάρχουν νέοι άνθρωποι που δεν θα δέχονται να σκύψουν το κεφάλι από τόσο νωρίς- που δεν θα μπορούν να το μασήσουν όλο αυτό που εμείς καταπίνουμε αμάσητο..που θα τα παίρνουν στο κρανίο κάποια όμορφη βραδιά του χειμώνα, γύρω απ’την πλατεία μαζεμένοι..

Κι ενώ γύρω τους οι βιτρίνες θα είναι φορτωμένες ‘αγαθά’ και ψεύτικες υποσχέσεις για κάποιες παραμυθένιες γιορτές που μόνο στα περιοδικά και στη τηλεόραση τις ζούν κάποιοι ‘τυχεροί’ και άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα συμφέροντα των κέντρων εξουσίας..

Κι ενώ ο υπόλοιπος κόσμος βασανίζεται μέσα σε μια καθημερινότητα που έχει ξεχάσει το γέλιο και την ανατροπή, που δεν προσφέρει καμμία έκπληξη, που έχει απομακρύνει και τα πιο φτηνά όνειρα..

Που θέλει να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν καν όνειρα..

Που θέλει όλα κι όλα μας τα όνειρα να είναι αυτά που μας σερβίρουν αυτοί με τα πρότυπά τους.. τα αποστειρωμένα χαμόγελα και τα γυαλιστερά αποκτήματα..

Και δεν ενδιαφέρει καθόλου αν η ψυχούλα μας έχει συρρικνωθεί και έχει μαραζώσει μπροστά στη τηλεόραση και στην στέρηση..

Ναι , φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν θέλουν να το πάθουν αυτό, που πρέπει να βάλουν μια φωτιά, να χορέψουν γύρω της, για να κερδίσουν το πνεύμα τους και τα πνεύματα της ζωής, του έρωτα, του γέλιου και της εξέγερσης..

Γιατί πρέπει να τα κάνουν..

Γιατί αν δεν το κάνουν δεν θα είναι νέοι..δεν θα είναι άνθρωποι, αλλά φαντάσματα..

Θα είναι νικημένοι πριν καν πολεμήσουν..

Και βέβαια, το τίμημα είναι ο θάνατος..

Πάντα έτσι ήταν..πάντα κάποιοι σκοτώνονται στη μάχη..

Η εξουσία είναι πάντα συμβεβλημένη με τον θάνατο..φανερά ή όχι..

Μετά από πολλά χρόνια μακρυά απ’την αθήνα, από επιλογή, σήμερα το βράδυ, πόσο θα ήθελα να βρεθώ ξανά στα γνωστά μονοπάτια..να δώ την πλατεία ξανά ..να είμαι εκεί..να κλάψω το φίλο ..να γιορτάσω τη ζωή..αυτό το παλληκάρι, να πείτε στους ανθρώπους που το αγαπούν, ότι απόψε το βράδυ θα γίνει αθάνατο..γιατί έχει φίλους που θα το κλάψουν χορεύοντας γύρω απ’τις φωτιές της εξέγερσης, της ίδιας της ζωής..

Και θα ζήσει χίλιες ζωές..

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Από την Πάρις στον Ανθρωπο!

Κοιτάξτε να δείτε τι μου συνέβη χτές βράδυ..όλο το καλοκαίρι είμουνα στο σπίτι που έχουμε στο χωριό, και με την τηλεόραση δεν είχα καθόλου, μα καθόλου στενή επαφή..άντε τις ειδήσεις, άντε και τους ολυμπιακούς..και αυτά..κατέβηκα λοιπόν αποτοξινωμένη μια χαρά στην πόλη και το βραδάκι ξάπλωσα να χαζέψω λίγο..χαλαρά..και πέφτω απάνω σε ένα καραγκιοζιλίκι..άνευ προηγουμένου..δηλαδή τι να..χάνει την ψυχραιμία του κανείς..Πάρις Χίλτον και μια άλλη σκύλα ανάλογη..σε μια προσπάθεια να ζήσουν σαν κοινές θνητές…άκουσον , άκουσον..δηλαδή..έχουμε ξεφύγει..δεν πίστευα αυτό που έβλεπα, και συνέχιζα να το βλέπω για να δώ μήπως καταλήξει κάπου αλλού στην τελική..αλλά αυτοί απτόητοι..όσο πήγαινε γινόταν και χειρότερο..εννοείται ότι θα πήγαιναν σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να ζήσουν μαζί του? Να το επισκεφτούν? Κάτι τέτοιο..γιατί εννοείται ότι αυτές οι δύο, η πάρις δηλαδή και η άλλη, είναι φίλες αλλά είναι τσακωμένες, γιατί τέτοιες που είναι δεν χωράνε στον ίδιο πλανήτη μαζί, και θα πήγαιναν άλλη μέρα η μία και άλλη η άλλη..

Αυτή όμως, η πάρις δηλαδή, βαριόταν να πάει την μέρα που ήταν να πάει, αλλά δεν ήταν η σωστή μέρα, λάθος θυμόταν, αλλά τέλος πάντων βαριόταν και ήθελε να κάνει τα μασάζ της και να κωλοβαρέσει στην πισίνα της, και είχε την φαεινή ιδέα να πάρει τηλέφωνο σε μια εταιρεία, που διασώζει διασημότητες..

Εδώ ..εδώ..πλανήτης γη, ήπειρος αμερική..και ζήτησε σωσία της..και της στείλανε τρείς..η μία άντρας..περιμένετε..περιμένετε..δεν έχει τέλος..δεν έχει έλεος..και διαλέγει τέλος πάντων μία αφού τις πέρασε από φοβερό τέστ, του τύπου, πως λέν τα σκυλάκια της, τι κάνουν αν γνωρίσουν ένα φοβερό τύπο..δεν μπορώ και να συλλάβω όλο το μέγεθος..

Και αφού διαλέγει την μία, την περνάει από εκπαίδευση, πώς να λέει «αυτό είναι χότ!» και να ζητάει μόλις μπαίνει σ’ένα σπίτι για πρώτη φορά τόστ με βούτυρο..να φάει, να φάει..μη πάει αλλού το μυαλό σας..αν και θάπρεπε..και τέλος πάντων, την ξαποστέλνει..και πάει αυτή, η σωσίας, καλή και διαλεγμένη, και το έρμο το ζευγάρι, που ήταν ηλικιωμένο και παντρεμένο εκατό χρόνια, είχαν όνειρο να την κάνουν να δεί μια άλλη όψη της ζωής και να την συμφιλιώσουν με την φίλη της..μακρυά νυχτωμένοι οι ανθρώποι..

Για να μην τα πολυλογώ, σκάει και η άλλη, καθόσον λάθος μέρα, καταλαβαίνει την απάτη, την παίρνει παράμερα..και για να μη σε καρφώσω της λέει θα κάνεις ό,τι σου λέω..βγάλε μου τα παπούτσια, τάισέ με στο στόμα..οι ανθρώποι κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα..σκούπισέ μου τον κ..και άλλα τέτοια..αλλά επειδή δεν ήταν αρκετή τόση προστυχιά και τόσο σκουπιδαριό, θα καλέσεις της λέει ένα δημοσιογράφο και θα του πείς ότι είσαι έγκυος από τον μάρκ άντονυ κι ότι το’πιασες σε μια νύχτα τρελλού καρναβαλιού..σαν αυτό που ήταν όλοι μαζί εκεί μέσα κι ακόμα χειρότερο..κι έρχεται όντως δημοσιογράφος κι αρχίζει όντως να δίνει συνέντευξη..μέχρι που κάπως το πληροφορείται το όλο σκηνικό η πάρις και έρχεται σφαίρα και γίνεται το μάλε βράσε..και ..και..και..

Δηλαδή πόσο πιο εμετικό μπορούσε να γίνει? Πόσο πιο απάνθρωπο..πόσο πιο πρόστυχο..πόσο πιο εκτός πραγματικότητας..πόσο πιο..τι να πω..ό,τι και να πω..ό,τι και να πω..έβριζα, φώναζα..

Αφού ησύχασα με τα χίλια ζόρια, τυχαία πέφτω πάνω σε μια παλιά εκπομπή της ερτ, από κάτι πρόσφυγες που τους έχουμε παραχωρήσει, ως κράτος, κατάλυμα κάπου..στον χαμό..κούρδοι..

Ήταν αργά και τόβλεπα αποσπασματικά, αλλά ήταν ένας άντρας που μάλλον ήταν δάσκαλος εκεί, στο κατάλυμα..πρόσφυγας κι αυτός..και προσπαθούσε να μιλήσει ο άνθρωπος χωρίς να δείξει τα συναισθήματα που τον κατέκλυζαν..μέχρι που του ζήτησε ο δημοσιογράφος να τραγουδήσει κάτι απ’την πατρίδα του..και άρχισε..ακούστε λίγο απ’το τραγούδι, όσο πρόλαβα να σημειώσω εκείνη την ώρα…γιατί με πήραν κι εμένα τα κλάματα..ομολογώ..

«Να σταματήσει ο πόλεμος ένα λεπτό..

Ένα μωρό θέλει να κοιμηθεί..

Να σταματήσει ο πόλεμος ένα λεπτό..

Ένα λουλούδι θέλει να φυτρώσει..

Να σταματήσουν οι βασιλιάδες τον πόλεμο..

Ένας ποιητής γεννιέται..»

Ζητώ μόνο συγγνώμη και από τον κουρδικό λαό και από τους Ανθρώπους που το βάζω αυτό κάτω από όλο αυτό το σκουπιδαριό..αλλά έτσι ακριβώς μου έτυχαν και μένα..το ένα μετά το άλλο..και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω τίποτα άλλο..μόνο ότι μετά απ’αυτό έφτασα ως και να το λυπηθώ κι αυτό το καημένο το κορίτσι..ειλικρινά..απ’τα βάθη της ψυχής μου..κρίμα..τόσο χαλασμένο..και πώς να βρεθεί δρόμος τώρα γι’αυτό το πλάσμα ώστε να καταλάβει πόσο φτηνή είναι αυτή με τα λεφτά της και πόσο πλούσιος είναι ο κούρδος πρόσφυγας με το τραγούδι του..δύσκολα..είναι τόσο κρίμα..

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

Ο Μάρκος Βαμβακάρης με τα μάτια του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΝΕΑ"
ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2008
Αρ.Φύλλου:19.

193



Ένας βράχος στο πατάρι
Γράφει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης



O Μάρκος, γέρος, πια, μεγαλοπρεπής, πηγμένος από ζωή, κάθονταν στη μέση της ορχήστρας σαν τοτέμ. Ένας βράχος στο πατάρι. Ένα είδος Βούδα του ρεμπέτικου. Το μάτι του ελεγχόμενη, πια, αστραπή. Τα χέρια του χοντρά, χασαπίσια, σαν τσαμπιά μπανάνες- κι όμως ανάλαφρα, περπατούσανε καβουρωτά στους μπερντέδες του μάνικου, βγάζοντας νότες στακάτες, βαριές, χωρίς φλυαρίες και δεξιοτεχνίες και πουστιές.


Τον άκουγα: ο μόνος που δεν τραγουδούσε αναίμακτα. Φωνή, ρόχθος, με γρέζια. Γκαϊλέδες παλιοί, γυναίκες, πουτάνες, τζουριές, δόξες και ταπεινώσεις, μαγκιές κι αξιοπρέπεια κι αλκοόλ.


Όλα αναδύονταν απ΄ τη φωνή του ανάκατα διασχίζοντας δεκαετίες και έρχονταν και διαχέονταν στην αίθουσα την ντουχνιασμένη από καπνούς, σ΄ αυτό το λαϊκό μαγαζί, στο Βαρδάρι. Κι άκουγα που ο κόσμος νταλακδιάζονταν μαζί του, βογγούσε.


Είχε χρόνια να ΄ρθει ο Μάρκος στη Θεσσαλονίκη. Και τώρα (θα ΄ταν το 1971, 72;) όταν μού ΄πε ο συντάκτης της Μακεδονίας στο οποίο ήμουνα μαθητευόμενος ότι θα πάει να τον δει, τον παρακάλεσα να με πάρει μαζί του. Θα του έκανε, λέει, συνέντευξη- μια συνέντευξη που ποτέ δεν βγήκε και την κουβαλάω εδώ και πολλά χρόνια. Μου ΄πε: εγώ θα ρωτάω, εσύ κράτα σημειώσεις στο μπλοκάκι.


Μετά το μαγαζί πήραμε τον Μάρκο και πήγαμε να φάμε και να τα πούμε, παρακάτω σε ένα μαγαζί. Ήταν ψηλός άντρας, με μεγάλα κανιά, επιβλητικός. Νόμιζα, πιο πολύ από τη φήμη που είχε κι απ΄ τον θαυμασμό που του είχα (και τον έχω) ότι περπατούσα δίπλα σε έναν γίγαντα.


Κάτσαμε σ΄ ένα φαγάδικο- ξενυχτάδικο που σέρβιρε κρέας κοκκινιστό, κότα στον φούρνο με πατάτες και, αν ήθελες, πατσά. Παραγγείλαμε φαΐ και μαλαματίνες.


Ο φίλος τον κοίταζε με συγκρατημένο δέος- δεν ήξερε από πού ν΄ αρχίσει. Μετά τα τυπικά τον ρώτησε πώς έγινε και έμαθε μπουζούκι. Πώς ξεκίνησε. Πώς τού ΄ρθε να πιάσει στα χέρια του το παλιόξυλο.


Ο Μάρκος πολύ φιλικά, σαν να ξερενόμασταν από καιρό, είπε:
- Έφυγα απ΄ τη Σύρα δεκατρίο χρονώ- είχα γεννηθεί εκεί το 1905. Στην Άνω Χώρα, στο Σκαλί. Έφτασα στον Περαία. Ο πατέρας μου, που ήρθε κι αυτός λίγο αργότερα στον Περαία, μαζί με την άλλη οικογένεια, μια μέρα κάλεσε στο σπίτι ένα φίλο του Συριανό μπουζουξή, τον Νίκο τον Αϊβαλιώτη. Αυτός είχε κάνει στις φυλακές και στα έτσι. Φάγαμε, πήρε το μπουζούκι και άρχισε να παίζει. Ήπιε λίγο ρετσίνα ο Μάρκος, άναψε τσιγάρο.

Συνέχισε:
- Όταν τον άκουσα, μού ΄ρθε καδρόνι κατακέφαλα. Άνοιξαν οι ουρανοί και είδα την Παναγία. Τρελάθηκα. Δεν είχα ξανακούσει να παίζουνε έτσι. Κι εκείνη τη μέρα ορκίστηκα.


- Ορκίστηκες;
- Ναι. Πως αν δεν μάθω κι εγώ μπουζούκι, αν δεν μάθω εγώ αυτό το όργανο, να κόψω το χέρι μου με την τσατίρα, το μαχαίρι που σπάζουνε τα κόκαλα στα σφαγεία.


Και από ΄κείνη τη μέρα παράτησα τη δουλειά, το μεροκάματο και βρήκα ένα παλιομπούζουκο και παιδευόμουνα όλη μέρα μόνος μου. Πολεμούσα. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουνα, δεν πήγαινα πουθενά. Εκεί, κόκαλο.


Ο συνάδελφος- εγώ άκουγα κι έγραφα:
- Μέχρι τότε πού δούλευες;
Ο Μάρκος:
- Στον Περαία όταν έφτασα, έπιασα δουλειά στα καρβουρνιάρικα. Κουβαλούσα το κάρβουνο με τη χαμαλίκα. Αργότερα κι άλλα είδοσα, εμπορεύματα. Μετά έπιασα εκδοροσφαγεύς στα Σφαγεία Πειραιώς. Αλλά δεν την άντεχα αυτή τη δουλειάαγαπούσα πάντα πολύ τα ζώα, τα πουλιά. Κι όταν έγινε αυτό με τον Αϊβαλιώτη, σταμάτησα. Ήμουνα όλη μέρα αγκαλιά με το μπουζούκι. Μάθαινα μόνος μου. Και γυρνούσα στους τεκέδες- τότε ήτανε γεμάτος ζούλες ο Περαίας- και άκουγα τους παλιούς μάγκες που παίζανε. Τους έκλεβα το παίξιμο. Αυτοί το κατείχανε καλά το εργαλείο. Παρακολουθούσα τα χέρια τους, ώρες. Ρωτούσα. Κι επειδή ξηγιόμουνα καλά, με βοηθούσανε. Μου μάθανε πολλά μυστικά- μέχρι και τα καραντουζένια.


- Τι είναι τα καραντουζένια;
Ο Μάρκος μας κοιτάζει και τους δυο, συμπαθητικά, όπως κοιτάς έναν άσχετο.

Λέει:
- Είναι διαφορετικά κουρντίσματα του μπουζουκιού, που βγάζουνε καλύτερο, να πούμε, αίσθημα. Άλλο πράμα.


Τρώει λίγο φαΐ. Πίνει ρετσινούλα.

Λέει:
- Τότες, εκείνη την εποχή, ήμουνα και μικρός, ούτε είκοσι, γνώρισα και παντρεύτηκα την πρώτη μου γυναίκα, την κάργια, την Ζιγκοάλα. Η πιο όμορφη γυναίκα ήτανε. Λεοντάρι. Αλλά καργιόλα. Τα ΄φτιαξε με τον κουμπάρο μας τον Γιωργάκη. Κι αυτός την πήρε και συζούσανε. Παντρεμένος με άλλην αυτός και με παιδί- τους παράτησε για τη Ζιγκοάλα. Καταλαβαίνεις τι υπόφερα. Την αγαπούσα πολύ, πέθαινα. Πήγαινα κάθε νύχτα στα παραθύρια της και της πετούσα πετραδάκια, να βγει, να τηνε δώ. Κι αυτή να είναι μέσα και να γαμιέται με τον άλλονε.


Ο φίλος βλέπει τον Μάρκο να σκοτεινάζει και αλλάζει θέμα:
- Μάρκο, στη Σύρα, πώς ήτανε η οικογένεια, πώς μεγαλώσατε;
Ο Μάρκος χαλαρώνει κάπως:
- Μέναμε στο Σκαλί, στην Άνω Σύρα- εκεί ήμασταν καθολικοί. Και η οικογένεια, φτωχοί. Ο πατέρας μου Δομένικος Βαμβακάρης έπλεκε καλάθια- ή δούλευε όπου βρει. Κι η μάνα μου η Ελπίδα, φτωχή, το γένος Προβελεγγίου. Τρία αδέρφια ήμασταν. Ο Λινάρδος, ο Φραγκίσκος κι εγώ. Μικρό σπιτάκι, με υπόγειο.


Πιάνει το ποτηράκι να πιει ρετσίνα. Παρατηρώ τη χερούκλα του. Στο μεσαίο δάχτυλο χοντρό χρυσό δαχτυλίδι με κόκκινη πέτρα. Σκέφτηκα: πώς παίζει τόσο ωραία μ΄ αυτά τα χοντρά δάχτυλα; Και τότε θυμήθηκα κάτι που είχε πει ο Τσιτσάνης: «Πολλοί μπορεί να παίξουνε καλύτερα τα τραγούδια του Μάρκου, κανείς όμως δεν μπορεί να τα πει ομορφότερα απ΄ αυτόν».


Και τότε κατάλαβα. Κατάλαβα τη διαφορά ανάμεσα στην δεξιοτεχνία και την ουσία. Την ουσία του Μάρκου. Ανάμεσα σ΄ έναν που παίζει μπουζούκι-ραπτομηχανή, κι έναν που με τρεις νότες σου αρπάζει τα σπλάγχνα.


Ο συνάδελφος:
- Η ζωή στη Σύρα πώς ήτανε;
- Δύσκολη. Φτώχεια. Το 1912, πήρανε τον πατέρα στρατιώτη. Εγώ πήγαινα σχολείο, τρίτη δημοτικού, κι αναγκάστηκα να σταματήσω. Η μάνα μου άρχισε να δουλεύει, έγκυος, σ΄ ένα κλωστήριο. Το ίδιο κι εγώ. Έκανα πολλές δουλειές. Σε μανάβικο, σε υφαντουργείο, εφημεριδοπώλης, λούστρος. Και έμπλεξα, τότε, με τον αλητεμένο κόσμο. Με τη μαγκιά της Σύρας.


- Στην οικογένεια έπαιζε κανείς, τότε, μουσική; Ο Μάρκος:
- Ο πατέρας έπαιζε καλή γκάιντα. Κι εγώ τον συνόδευα στις Αποκριές, με ένα νταούλι. Παίζαμε στα μαγαζιά, βγάζαμε κάνα φράγκο. Τότες πρωτάκουσα ζεϊμπέκικα και χασάπικα και περάσανε μέσα μου αυτοί οι ρυθμοί κι αυτοί οι δρόμοι.


Αργότερα που έμαθα μπουζούκι ξεκίνησα αμέσως να γράφω και τραγουδάκια- αλλά έγραφα στίχους, από μικρός.


- Στην μορτιά του Περαία, πώς μπήκες; Ποιους γνώρισες;
- Η πιο μοιραία, να πούμε, γνωριμία ήτανε με τον Μπάτη, που έπαιζε μπαγλαμά. Αυτός ήτανε μεγάλη ιστορία. Παλιατζής, φαρσέρ, καφετζής, φαρμακοτρίφτης, οδοντογιατρός. Μέχρι και χοροδιδασκαλείο έκανε, του «Ζωρζ Μπατέ». Πολύ έξυπνος άνθρωπος. Απ΄ αυτόνε γνώρισα τον Στράτο τον Παγιουμτζή, μεγάλο τραγουδιστή, και τον Ανέστη τον Δελιά τον συνθέτη. Κάναμε μαζί την πρώτη ρεμπέτικη Κομπανία που την λέγαμε «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς».


- Και πού παίζατε;
- Πρωτοπαίξαμε στη μάντρα του Σαραντόπουλου, στα Άσπρα Χώματα. Το 1932 ήτανε; Το 1934; Τότε γραμμοφώνησα και το πρώτο τραγούδι με μπουζούκι στην Ελλάδα, το «Έπρεπε να ΄ρχόσουνα ρε μάγκα στον τεκέ μας». Μετά έκανα ένα δικό μου μαγαζί, το Ρομαντικόν Μπαρ «Ο Μάρκος», αλλά δεν είχε χαΐρι.


Δεν μου δώνανε άδεια απ΄ την Αστυνομία, γιατί δεν κάρφωνα.


- Πάντως ήτανε καλή περίοδος.


- Ναι, η καλύτερη. Έγραψα πολλά τραγούδια, παίζονταν παντού, βούιζε ο τόπος. Έβγαλα λεφτά. Όπου και να πήγαινες, παίζανε Μάρκο. Μαγαζιά, ράδια, γραμμόφωνα. Άλλαξα όλο το νταλαβέρι της διασκέδασης. Φύγανε τα σμυρναίκα και τα σαντουρόβιολα, τα ντούρου-ντούρου, και καθιέρωσα το μπουζούκι. Το ΄κανα ανφάν γκατέ.


Ο Μάρκος βυζαίνει λίγη ρετσίνα απ΄ το ποτηράκι του. Ανάβει πάλι τσιγαριά. Απ΄ τον τρόπο του που πίνει και καπνίζει, ηδονικά, καταλαβαίνω πως είναι άνθρωπος των γούστων. Της απόλαυσης. Της γλυκιάς κατάχρησης. Τα πάθη τον έχουνε κατασκάψει- κι απ΄ αυτά ρούφηξε κι έκανε έργο. Το μεγάλο του έργο, το θεμέλιο όλου του ρεμπέτικου.

Το ΄γραψε κι ο ίδιος:
«Με πόνους και με βάσανα με προίκισε η φύση...».

Συνεχίζει μόνος του:
- Ήμουνα καλά τότες, αλλά υπόφερα και πολύ. Μ΄ εκείνη τη μέγαιρα την γυναίκα μου τη Ζιγκοάλα. Δεν μπορούσα να ξεφύγω απ΄ αυτήν. Την κυνηγούσα, πολέμαγα να τη συναντήσω, για να τη δω, έστω και πέντε λεφτά. Κι αυτή συζούσε με τον πούστη τον κουμπάρο μας. Δεν το άντεχα. Είχα εκείνο τον καιρ, ένα σωρό γυναίκες. Πλούσιες, φτωχές, πουτάνες, κανονικές. Αλλά το μυαλό μου ήτανε εκεί: στο λεοντάρι, τη Ζιγκοάλα. Μ΄ έτρωγε την ψυχή. Τόσο όμορφη. Με μαράζωνε. Χρόνια τραβούσε αυτό το γκεζί. Τρελαινόμουνα. Κι όταν αποτραβιόμουνα λίγο, με κυ νηγούσε αυτή. Δεν ησύχαζα. Δεν μ΄ άφηνε. Νύχτα-μέρα αυτή η δουλειά. Εκεί, στο σεβντά της.

Ο συνάδελφος:
- Ζούσες, τότε, μόνος σου;
- Μόνος μου, συζούσα με άλλες γυναίκες, έπαιζα, γραμμοφωνούσα. Πήγαινα περιοδείες. Είχα έρθει και στη Σαλονίκη, προπολεμικά- ο Τσιτσάνης τότες ήτανε εδώ φαντάρος. Είχε πλακώσει κι ο Μεταξάς με τις λογοκρισίες. Τα πράματα σιγά σιγά είχανε αρχίζει να ζορίζουνε. Κλείσανε και τους τεκέδες. Τότες, περίπου ώς το 1939, είχα γράψει το κυρίως έργο μου. Ήμουνα στην κορφή. Με τον πόλεμο άρχισαν τ΄ αγριέματα. Πείνα, δυσκολίες. Παίζαμε με μεγάλο κίνδυνο. Πιο πολύ μετά, στον εμφύλιο. Δεν ήξερες από πού θα σού ΄ρθει. Κι είχα και τον γκαϊλέ της Ζιγκοάλας.


- Συνέχιζε αυτό το βιολί;
- Ναί. Ευτυχώς που γνώρισα τότες μια όμορφη κοπέλα, και πολύ νοικοκυρά, τη Βαγγελιώ. Την παντρεύτηκα μέσα στην Κατοχή, το ΄42. Χωρίς να ΄χω πάρει διαζύγιο και η Καθολική Εκκλησία με αφόρισε. Γιατί αυτοί τότες δεν δίνανε διαζύγια. Η Βαγγελιώ με έσωσε. Μου έδωσε τρεις γιους. Τον Δομένικο, τον Στέλιο και τον Βασίλη. Πολύ καλά παλικάρια. Τα καμαρώνω πολύ μέσα μου. Και οι δυο είναι θεριά στη μουσική. Καλύτεροι από μένα.


Ο συνάδελφος, δισταχτικά:
- Και με τη Ζιγκοάλα, τι έγινε;
Ο Μάρκος, κουνώντας το κεφάλι:
- Τίποτα. Το κακό συνεχίστηκε. Και υποφέραμε κι από άλλα στην Κατοχή. Και μετά τον εμφύλιο, τα ίδια. Φτώχεια, πείνα. Είχανε αλλάξει τα γούστα στη μουσική. Καζαντζίδης και τα λοιπά. Μόνο το εξηντατρίο, το εξηνταπέντε, που έγινε ο Τσιτσάνης διευθυντής στην Εταιρεία, με φώναξε και ξανάγραψα. Τότες έκανα δεύτερη γύρα. Στερεώθηκα πάλι. Έγραψα την «Άταχτη», το «Τι πάθος ατελείωτο» κι άλλα, αρκετά.


Ο συνάδελφος δεν ξέρει πώς να το ρωτήσει.

Μετά το ρωτάει στα ίσια:
- Κι αυτά για τη Ζιγκοάλα τα ΄γραψες;
Ο Μάρκος, κοιτώντας τον πλάγια:
- Πες το κι έτσι.


Μετά:
- Ναι. Γι΄ αυτήν την κάργια.


- Η Ζιγκοάλα, τώρα;
Ο Μάρκος:
- Τώρα, τι;
Σβήνει το τσιγάρο του. Δεν θέλει να απαντήσει.


Τελειώσαμε φαγητά και ρετσίνες. Βγήκαμε έξω.


Περπατήσαμε. Έμεινα ένα βήμα πίσω, κοίταζα τον Μάρκο: ένας φαγωμένος βράχος, με μεγάλα κανιά. Ένας κόσμος ολόκληρος. Μας χαιρέτησε θερμά, πατρικά, μας άφησε.


Η εφημερίδα εκείνο τον καιρό περνούσε περιπέτειες. Ο συνάδελφος έφυγε απ΄ τη δουλειά, μαζί με άλλους. Οι σημειώσεις χαθήκανε. Κι έμεινε μόνο η μνήμη. Και ξανάφτιαξα, τώρα, εκείνη τη συνάντηση όπως την ήθελα. Νομίζω πως, κατά βάθος, μάλλον την επινόησα όλη εκείνη την νύχτα με τον Μάρκο. Όπως επινοεί ο καθένας συναντήσεις με ανθρώπους που θαυμάζει πολύ.


Που τους αγαπάει χωρίς ποτέ να τους έχει γνωρίσει. Εξάλλου, ποιος πραγματικά γνωρίζει ποιον; Βγάλε άκρη.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥ "ΛΑΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ"...

Υπάρχει κανείς από εμας που να αγνοεί "τι εστί τραγούδι";
Προφανώς όχι...αν αναλογιστούμε πως όλες μας οι στιγμές έχουν και ένα μουσικό υπόβαθρο...
ένας έρωτας...
μια λύπη...
μια αγωνία...
...μια αναμονή στη στάση λεωφορείου...
Ναι, αλλά ποια υπόσταση δίνει στη λέξη αυτή ο επιθετικός προσδιορισμός "λαικό";
κατά την ταπεινή μας άποψη λαικό είναι ό,τι εκπορεύεται από και προς το λαό, σε μια απλή και εκλαικευμένη τοποθέτηση...
και τίθεται το εξής ερώτημα:
αν το λαικό τραγούδι εκφράζει τους πόθους, τις πίκρες, τις επιδιώξεις, τις χαρές, τις διεκδικήσεις, την καθημερινότητα του λαού, εν ολίγοις...
κι αν το σημερινό αποκαλούμενο λαικό τραγούδι,
με τους χρυσοπληρωμένους, συχνά άμουσους τραγουδιστές,
τους νευρασθενικούς στιχουργούς,
τους αριβίστες συνθέτες,
τους αρπακολατζίδες ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων,
με τη φιάλη - μπόμπα- ουίσκι στα 200 ευρώ,
με το πανεράκι λουλούδια στα 20 ευρώ- δωρεά του Α Κοιμητηρίου-
με την ακαλαισθησία και το κιτς για φλάμπουρα.....

κι από τη στιγμή που κάθε βράδυ τα κέντρα είναι ασφυκτικά γεμάτα....


...τότε δύο τινά μπορώ να υποθέσω ότι συμβαίνουν:

είτε οτι η συγκεκριμένη βιομηχανία μουσικής και lifestyle πράγματι καλύπτει το "είναι" του ελληνικού λαού..

είτε ότι η μάζα του λαού είναι ακαλαίσθητη και δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα, ως απόρροια της παντελούς έλλειψης στοιχειώδους παιδείας σ' αυτόν τον τόπο...

Κλήση 200 ευρώ σε ποδηλάτη-πρωταθλητή!

Προσβολή στην αξιοπρέπεια κάθε ποδηλάτη

Αποτελεί βάναυση προσβολή οποιουδήποτε πολίτη μετακινείται ή αθλείται με ποδήλατο αλλά και κάθε δημοκρατικού ανθρώπου η κλήση που έκοψε τροχονόμος στον Κώστα Κωνσταντινίδη, πρωταθλητή του Γ.Σ. Ηρακλής και μέλος της εθνικής ομάδας, επειδή έκανε προπόνηση!


Το εξωφρενικό γεγονός συνέβη το Σάββατο 12/7/08, όταν τροχονόμος της τροχαίας Θέρμης σταμάτησε τον ποδηλάτη στο δρόμο προς Μουδανιά στο ύψος της Καρδίας, όπου έκανε την καθημερινή του προπόνηση. Ο τροχονόμος του χρέωσε παράβαση 200 Ευρώ διότι –λέει- βάση του ΚΟΚ απαγορεύεται να κινούνται ποδήλατα σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και αυτοκινητόδρομους. Τη στιγμή, μάλιστα, που συμπλήρωνε την κλήση, δήλωσε προκλητικά: «θα σου κόψω 200 Ευρώ κλήση, για να δούμε αν θα ξαναπατήσεις στην ΕΟ Θεσσαλονίκης- Μουδανιών»!

Στη συνέχεια κάλεσε περιπολικό για να μεταφέρουν τον ποδηλάτη στο Τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων, ζητώντας του να αφήσει το πανάκριβο ποδήλατο στην άκρη του δρόμου.

«Την ίδια στιγμή που δεν υπάρχουν ούτε ποδηλατοδρόμοι ούτε ποδηλατοδρόμια, η ίδια η τροχαία δε βγάζει ούτε καν άδειες για ποδήλατα ούτε υπάρχουν ειδικές πινακίδες σε κάθε είσοδο σε αυτοκινητόδρομους που να ενημερώνουν για την απαγόρευση ποδηλάτων, μοτοποδηλάτων κλπ, που και πως θα κινηθούν τα ποδήλατα; Θα τα βάζουμε ως μπρελόκ στο καθρεφτάκι των αυτοκινήτων;», δήλωσε ο νομαρχιακός σύμβουλος Μιχάλης Τρεμόπουλος.

Η υποκρισία στο μεγαλείο της…

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

ἀληθὴς δημοκρατία

Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.


Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.


Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.


Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.


Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο.

Κώστας Βάρναλης

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

Το νέο project του Στέλιου Κούλογλου

Το νέο project του Στέλιου Κούλογλου
και της ομάδας του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα.

Θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα διαδικτυακό τόπο αξιόπιστης και δημοκρατικής ενημέρωσης, με την ενεργή συμμετοχή των χρηστών. Στόχος μας είναι η δημιουργία ενός διαδικτυακού τηλεοπτικού σταθμού.

[info@banana-republic.gr]

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Πως να μειώσουμε την τιμή της βενζίνης!!!

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!!!!!!!! Από την ομάδα του Beppe Grillo ξεκινάει μία καινούρια πρωτοβουλία..(η προηγούμενη ήταν για το κόστος των επαναφορτιζόμενων τηλεφωνικών καρτών...με καταπληκτικά αποτελέσματα !!!!!!!!!!) η δοκιμή δεν κοστίζει τίποτα...!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΕΝΖΙΝΗ ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΤΙΜΗ? Και στην περίπτωση που δεν έχεις αυτοκίνητο, σε παρακαλούμε να προωθήσεις το μήνυμα σε φίλους σου.
Βενζίνη στη μισή τιμή? Ας κάνουμε κάτι. Μάθαμε για μία κοινή ενέργεια που μπορούμε να ασκήσουμε πίεση στις μεγάλες εταιρείες πετρελαίου. Ακούμε τον τελευταίο καιρό ότι η βενζίνη θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο και θα φτάσει έως 1,50 ευρώ το λίτρο. ΜΑΖΙ μπορούμε να μειώσουμε την τιμή κινούμενοι μαζί με εξυπνάδα και αλληλεγγύη. Μα πως? Το σύνθημα είναι: «Χτυπήστε το πορτοφόλι των εταιρειών βενζίνης και αφήστε τους μόνους τους». Σκεφτήκαμε να ορίσουμε μία συγκεκριμένη μέρα που δεν θα αγοράζαμε βενζίνη, πράγμα που έκανε τις εταιρείες να γελάσουν, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι τα ρεζερβουάρ θα ήταν γεμάτα από την προηγούμενη ημέρα.
Η επόμενη σκέψη δεν νομίζω να τους κάνει να γελάσουν τόσο..! Οι ιδιοκτήτες πετρελαιοπηγών και ο OPEC μας έκανε να πιστέψουμε ότι η τιμή του 0,95 και 1 ευρώ για κάθε λίτρο είναι μία καλή τιμή, μα εμείς θα τους πείσουμε ότι υπάρχουν και τιμές πιο λογικές. Οι καταναλωτές μπορούνε να επηρεάσουν σημαντικά τις πολιτικές των εταιρειών: Πρέπει απλώς να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη που έχουμε.
Η πρόταση είναι να μην καταναλώσουμε βενζίνη από τις δύο μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου την SHELL και την ESSO μέχρι το τέλος του χρόνου, που ούτως ή άλλως είναι μία εταιρεία. Εάν δεν πουλήσουν καθόλου βενζίνη (ή πουλήσουν πολύ λιγότερη) θα αναγκαστούν να μειώσουν τις τιμές. Και όταν αυτές οι δύο εταιρείες μειώσουν τις τιμές οι υπόλοιπες θα προσαρμοστούν. Για να τα καταφέρουμε πρέπει να είμαστε εκατομμύρια οι ΟΧΙ πελάτες της SHELL και της ESSO σε όλο τον κόσμο. Αυτό το μήνυμα προέρχεται από την Γαλλία και στάλθηκε από περίπου τριάντα άτομα, αν αυτοί το προωθήσουν σε δέκα φίλους αμέσως γίνονται τριακόσια και αν αυτοί κάνουν το ίδιο θα γίνουν τρεις χιλιάδες, κ.ο.κ. Αν κινηθούμε γρήγορα θα καταφέρουμε να φτάσουμε αριθμούς πολύ μεγάλους και ικανοποιητικούς, γι' αυτό στείλε το μήνυμα σε δέκα φίλους σου ζητώντας τους να το προωθήσουν με τον ίδιο τρόπο.

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

όπου μάης...



Daniel Cohn-Bendit
«Χάσαμε πολιτικά, αλλά αλλάξαμε την κοινωνία»
Το '68 ήταν μια ρήξη, μια εξέγερση που δεν διεκδίκησε την πολιτική εξουσία αλλά ώθησε τους ανθρώπους να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους

Συζήτηση με τον Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Ο Ραλφ Γουόλντο Εμερσον είχε κάποτε γράψει ότι «κάθε ήρωας καταντά στο τέλος ένας γεροξούρας». Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ τον διαψεύδει απολύτως.

«Είστε τυχερός, είναι από τις τελευταίες φορές που θα μιλήσω για τον Μάη του '68» μου εξηγεί γελώντας σε ένα από τα τυποποιημένα γραφεία των βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Το βρίσκεις εύκολα μέσα στα χαοτικά κτίρια... Ολοι ξέρουν να σου πουν πού βρίσκεται το «γραφείο του Ντάνι».

Ο πρωταγωνιστής του Μάη και σήμερα ευρωβουλευτής των Γερμανών «Πράσινων» δεν μοιάζει καθόλου με τον τυπικό «απόμαχο επαναστάτη» που ζει τυλιγμένος με κολακευτικές αναμνήσεις και περασμένα μεγαλεία.

Χαμογελαστός, αεικίνητος, πληθωρικός, με αυτή τη λεπτή αίσθηση του χιούμορ που τον χαρακτήριζε ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές των συγκρούσεων, αισθάνεσαι ότι παραμένει σήμερα αυτό που πάντα υπήρξε: ένα τρομερό επικοινωνιακό άρμα μάχης.

Φωτογραφίζεται υπομονετικά, «πραγματικός ροκ σταρ», γελάει ένας συνεργάτης του. Συζητάει με την άνεση του ανθρώπου που ξέρει ότι σφράγισε μια μεγάλη στιγμή του 20ού αιώνα, αλλά και που έχει απολύτως συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν σταμάτησε στα οδοφράγματα του Καρτιέ Λατέν πριν από ακριβώς 40 χρόνια.

- Το βιβλίο σας, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα, λέγεται «Forget '68» («Ξεχάστε το '68»). Και στο ίδιο βιβλίο λέτε «το '68 τελείωσε, κερδίσαμε!». Γιατί λοιπόν να το ξεχάσουμε; Ξεχνάμε τις νίκες μας;

«Πρώτα λέω ότι κερδίσαμε πολιτιστικά, αλλά ότι χάσαμε πολιτικά. Και όταν λέω 'ξεχάστε το '68' εννοώ ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν ανήκουν στην προβληματική του '68. Από το '68, ή καλύτερα στη διάρκεια της δεκαετίας του '60, από τότε ως σήμερα, σημειώθηκε μια τεράστια αλλαγή της κοινωνίας και της αντίληψης του ατόμου. Αυτό είναι που κερδίσαμε.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι πώς να πάμε πιο γρήγορα. Αυτό είναι από τα βασικά προβλήματα των νέων, μαζί με την ανεργία. Διότι την ανεργία δεν τη γνωρίζαμε όπως είναι σήμερα, όπως δεν γνωρίζαμε την παγκοσμιοποίηση με τη σημερινή της μορφή ή το AIDS. Ο κόσμος άλλαξε. Γι' αυτό λέω: ξεχάστε τις συζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις του '68 και ας θέσουμε τα ερωτήματα του σήμερα».

- Σαν να λέτε, δηλαδή, ότι ήλθε η ώρα να κλείσουμε το κεφάλαιο του '68. Από αυτή την άποψη, ο τίτλος του βιβλίου σας είναι επιτυχημένος...

«Ακριβώς. Παράλληλα λέμε 'φτάνει πια'. Η Γαλλία χρειάστηκε περισσότερο από δύο αιώνες για να κλείσει το κεφάλαιο της Γαλλικής Επανάστασης. Ενας άλλος τίτλος θα μπορούσε να είναι 'Αρκετά μας πρήξατε με το '68'».

- Δεν σας βοήθησε λίγο ο Σαρκοζί σε αυτή την επέτειο των 40 χρόνων; Διότι, αν δεν ήταν αυτός που μίλησε για το '68 και για το πώς πρέπει να εκκαθαρίσουμε την κληρονομιά του Μάη, ίσως να μην είχαν εμφανισθεί όλοι εκείνοι που είπαν «όχι, πρέπει να διατηρήσουμε την παρακαταθήκη του '68». Θα περιοριζόμασταν μάλλον στους τυπικούς επετειακούς εορτασμούς. Δεν θα είχε ξεκινήσει μια πραγματική συζήτηση.

«Αν ο Σαρκοζί δεν είχε κάνει αυτή την καμπάνια στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, εγώ δεν θα είχα πάρει θέση. Δεν θα είχα μιλήσει, δεν θα με είχατε ακούσει. Τα δύο-τρία τελευταία χρόνια μού πρότειναν συνεχώς διάφορα πράγματα εν όψει του 2008 και των σαράντα χρόνων, και έλεγα όχι. Τους έλεγα πως ό,τι είχα να πω το έχω πει. Αλλά ο Σαρκοζί είπε όσα είπε κι έτσι, όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο μου πρότειναν το βιβλίο, μια συνέντευξη δηλαδή, είπα: 'Εντάξει, αυτό μπορώ να το κάνω'. Ηταν, αν θέλετε, και μια απάντηση στον Σαρκοζί».

- Τον γνωρίζετε προσωπικά;

«Τον είχα συναντήσει το 1999 κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συζήτησης. Τότε ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Δεξιάς για τις ευρωεκλογές. Εγώ ήμουν επικεφαλής των Πράσινων. Είναι η μοναδική φορά που τον συνάντησα».

- Πώς σας φάνηκε;

«Την εποχή εκείνη δεν με εντυπωσίασε καθόλου. Οι συνθήκες βέβαια στη Δεξιά δεν ήταν τότε καλές. Οι μισοί τον είχαν εγκαταλείψει, δεν τον στήριζαν, ο Πασκουά είχε κάνει δικό του ψηφοδέλτιο, κατέβαιναν διασπασμένοι. Ο Σαρκοζί ήταν κυριολεκτικά στον πάτο - δεν ήταν αυτός που ξέρουμε σήμερα».

- Σήμερα πώς σας φαίνεται;

«Τον είδα τις προάλλες στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Δεν μπορώ να πω ότι τον γνωρίζω».

- Ποια είναι σήμερα η άποψή σας για τον πολιτικό άνδρα, για τον πρόεδρο;

«Πιστεύω ότι το προσωπικό του πρόβλημα είναι πως μοιάζει με έφηβο που δεν μπορεί να ξεπεράσει την εφηβεία του. Αυτό είναι το ένα. Προφανώς κάποια στιγμή μπορεί να προκαλέσει συγκίνηση, όπως συμβαίνει και με τους εφήβους - σε συγκινούν μέσα στην τρέλα τους. Αλλά ακόμη και αυτό δεν μπορεί να το χειριστεί, δεν μπορεί να χειριστεί τα αισθήματά του.

Δεν μου είναι όμως αντιπαθής για αυτόν τον λόγο - κάθε άλλο. Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να χειριστεί τον χώρο και τον χρόνο της πολιτικής. Και όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει με τη θέση που κατέχει, η κατάσταση γίνεται δραματική».

- Δεν σας βρίσκω όμως επιθετικό απέναντί του. Δεν φαίνεται να συμμερίζεστε απόψεις του τύπου «φασίστα Σαρκοζί».

«Οχι, αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Δεν μπορώ να τον πω φασίστα. Αυτά που προτείνει στη γαλλική κοινωνία, η πολιτική του για τους μετανάστες και για όσους δεν διαθέτουν νόμιμα χαρτιά, είναι αποκρουστικά. Αλλά φασίστας δεν θα πει τίποτε...».

- Ας ξαναγυρίσουμε στο '68. Λέτε ότι δεν ήταν επανάσταση, ότι ήταν μια εξέγερση. Και περισσότερο από εξέγερση, ήταν μια ρήξη. Μια ρήξη ακόμη και με τις αντιλήψεις για την επανάσταση που επικρατούσαν εκείνη την εποχή.

«Μα γι' αυτό ακριβώς πρόκειται. Κάθε εξέγερση είναι μια ρήξη. Η επανάσταση είναι μια αντιπαράθεση για την κατάκτηση της εξουσίας. Το '68 ήταν μια ρήξη, μια εξέγερση που δεν διεκδίκησε την πολιτική εξουσία αλλά ώθησε τους ανθρώπους να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους. Και αυτό ήταν το πιο βασικό. Γι' αυτό δεν μιλάμε για επανάσταση. Μόνο ο Ντε Γκωλ το σκέφθηκε έτσι, όπως έτσι το σκέφθηκε και η άκρα Αριστερά· ότι θέλαμε δηλαδή να αναλάβουμε την εξουσία. Αλλά δεν ήταν αυτή η περίπτωση».

- Είναι δύσκολο όμως να το κατανοήσει κανείς αυτό 40 χρόνια αργότερα, όταν κιόλας δεν το έζησε από μέσα... Περιγράφετε, π.χ., τις διαδηλώσεις που περνούσαν μπροστά από άδεια υπουργεία. Και κανένας δεν θέλησε να μπει μέσα, να καταλάβει αυτά τα άδεια υπουργεία. Ούτε είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς ότι υπήρξαν 11 εκατομμύρια απεργοί που παρέλυσαν μια μεγάλη χώρα αλλά δεν ήθελαν την εξουσία.

«Ισως γιατί πρέπει να δει κανείς πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Μετά την πρώτη φάση των φοιτητικών κινητοποιήσεων, μετά τη μεγάλη διαδήλωση αλληλεγγύης φοιτητών και εργατών της 13ης Μαΐου.

Ηταν τότε η βάση που έσπρωξε τα συνδικάτα να ενωθούν με τους φοιτητές στους δρόμους του Παρισιού. Παράλληλα σε κάθε εργοστάσιο άρχισαν οι νέοι εργαζόμενοι κυρίως να διαδηλώνουν μέσα στους χώρους εργασίας τους. Ποτέ δεν υπήρξε γενική απεργία από τα συνδικάτα, ποτέ δεν την κήρυξαν. Τα συνδικάτα αγκάλιασαν απλώς τα εργοστάσια που κατέβηκαν σε απεργία.

Συνάντησα πρόσφατα για πρώτη φορά τον Μορίς Γκριμό, τον επικεφαλής τότε της Αστυνομίας, με αφορμή μια κοινή συνέντευξή μας που θα δημοσιευθεί στο 'Point'. Μου διηγήθηκε λοιπόν ότι υπήρξε αντιπροσωπεία της CGT, του συνδικάτου που ελεγχόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, η οποία πήγε να συναντήσει τους εκπροσώπους του συνδικάτου της Αστυνομίας για να τους ζητήσουν να κρατήσουν καλά, να μην κάνουν πίσω. Η Ρωσία προτιμούσε τον Ντε Γκωλ και οι κομμουνιστές επίσης. Για τη γεωπολιτική αντίληψη της Ρωσίας ο Ντε Γκωλ ήταν μια καλή περίπτωση. Και ο Ντε Γκωλ, από την πλευρά του, έπαιζε με αυτό για να συσπειρώνει τη Δεξιά».

- Εντάξει οι κομμουνιστές... Αλλά η μη κομμουνιστική Αριστερά; Ο Μιτεράν προσπάθησε να ανέβει στο τρένο με εκείνη την περίφημη και μάλλον αποτυχημένη συνέντευξη Τύπου όπου ζητούσε προεδρικές εκλογές και έβαζε ο ίδιος υποψηφιότητα.

«Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν υπήρχε τότε, δεν υφίστατο καν».

- Υπήρχε όμως ο Μαντές-Φρανς...

«Αλλά ο Μαντές καθώς και οι άλλοι ήταν έκπληκτοι και ξεπερασμένοι. Ο μόνος που σχεδίασε την έξοδο από την κρίση ήταν ο Ντε Γκωλ. Συναντά τον στρατηγό Μασύ στη Γερμανία και εξασφαλίζει την υποστήριξη της άκρας Δεξιάς υποσχόμενος αμνηστία στους πραξικοπηματίες στρατιωτικούς του 1963. Καταφέρνει έτσι να ενώσει τη Δεξιά με την άκρα Δεξιά, πράγμα που ήταν απαραίτητο για να κατεβάσει στους δρόμους τα πλήθη που κατέβηκαν να τον υποστηρίξουν στις 30 Μαΐου.

Τότε διαλύει τη Βουλή, προκηρύσσει εκλογές και οδηγεί τις εξελίξεις σε μια κλασική πολιτική αντιπαράθεση με τους κομμουνιστές. Δεν υπάρχει άλλο κόμμα, άλλη πολιτική δύναμη απέναντί του. Από την πλευρά του, το είδε πάρα πολύ σωστά. Διότι τα δύο τρίτα των απεργών θέλουν τα πάντα εκτός από το να είναι πλειοψηφία οι κομμουνιστές στη Γαλλία».

- Είχατε πει παλαιότερα ότι το '68 ήταν το πρώτο κίνημα εναντίον του ολοκληρωτισμού.

«Ενα μέρος του, τουλάχιστον».

- Αν δεν απατώμαι, πάντως, εσείς ο ίδιος είχατε στις αρχές του 1968 αποκαλέσει καταπρόσωπο τον Αραγκόν «άνθρωπο της Γκεπεού» (σ.σ.: GPU ήταν η πολιτική αστυνομία της Σοβιετικής Ενωσης, πρόγονος της KGB). Θυμίζετε το περιστατικό στο βιβλίο σας...

«Νομίζω ότι αυτό το γράφει ο Γκλυκσμάν στο βιβλίο του».

- Και εσείς στο δικό σας. Δεν έχει άλλωστε σημασία, καλό ήταν. Παρ' όλα αυτά, το γαλλικό ΚΚ βγαίνει ενισχυμένο από τον Μάη. Είναι από τους νικητές του '68...

«Τον επόμενο χρόνο έφθασε στο 23% αλλά μετά κατέρρευσε. Και ο Ντε Γκωλ κερδίζει τις εκλογές του Ιουνίου και έναν χρόνο μετά χάνει το δημοψήφισμα».

- Με τη Δεξιά όμως να παραμένει στην εξουσία και για τα επόμενα 12
-13 χρόνια, ως το 1981...

«Ναι, γιατί υπάρχει πάντα ένα μεγάλο κομμάτι των Γάλλων που την ώρα των εκλογών δεν θέλουν τους κομμουνιστές στην εξουσία. Είναι πολύ βασικό για να καταλάβουμε τα γεγονότα.

Από την άλλη πλευρά, αποδείχτηκε ότι η καταρράκωση των κομμουνιστών, η καταρράκωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας είναι μεταδοτική. Το '68 έφερε ένα μέρος της γαλλικής κοινωνίας σε ριζική αντίθεση με τον Ντε Γκωλ και με τους κομμουνιστές.

Οι κομμουνιστές το αντιλήφθηκαν και γι' αυτό εγώ ήμουν ο βασικός εχθρός τους. Ο Ζορζ Μαρσέ (σ.σ.: Τότε υπ' αριθμόν 2 και αργότερα Γραμματέας του γαλλικού ΚΚ.) είχε πει ήδη στις 3 Μαΐου ότι εγώ είμαι 'ένας γερμανός αναρχικός'. Είχε πει ότι 'αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος για τους γάλλους φοιτητές και την εργατική τάξη της Γαλλίας'. Ηταν τελείως ξεκάθαρο για τους κομμουνιστές.

Είναι η μεταδοτικότητα του αντι-ολοκληρωτισμού που οδήγησε στην κατάρρευση της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Βεβαίως ανάμεσά μας υπήρχαν αντιφατικές απόψεις. Υπήρχαν άνθρωποι μέσα στο κίνημα που μάχονταν για τις ελευθερίες στο όνομα της κινεζικής πολιτιστικής επανάστασης! Παρανοϊκά πράγματα...».

- Και ο Ζεσμάρ ήταν μαοϊκός.

«Βεβαίως. Οπως υπήρχαν επίσης τροτσκιστές που μάχονταν για τον Τρότσκι. Σας θυμίζω, ας πούμε, ότι ο Τρότσκι ήταν εκείνος που είχε εξολοθρεύσει τους μισούς επαναστάτες στη Ρωσία και που υποστήριζε πως τα συνδικάτα πρέπει να τα διευθύνει το κόμμα! Ελεγαν, δηλαδή, πράγματα που ήταν κάθε άλλο παρά εναντίον του ολοκληρωτισμού. Ανεξάρτητα όμως από τις απόψεις των μεν ή των δε, η βαθύτερη ουσία του κινήματος ήταν αντι-ολοκληρωτική».

- Λέτε και κάτι άλλο στο βιβλίο σας, στο οποίο θα ήθελα να σταθούμε. Οτι ο Μάης του '68 ήταν η πρώτη εξέγερση της παγκοσμιοποίησης. Πράγματι, στους δρόμους του Παρισιού έβρισκε κανείς τα πάντα: την Κούβα, την Πράγα, τον Τσε στη Βολιβία, το Βιετνάμ, το Μπέρκλεϊ, τους γερμανούς φοιτητές του Βερολίνου... Τα πάντα!

«Και όχι μόνον γι' αυτό. Αυτό που περιγράφετε συνέβη πράγματι τον Μάιο, στο Παρίσι. Γενικότερα όμως τα γεγονότα της δεκαετίας του '60 αποτελούν το πρώτο μιντιακό κίνημα, το πρώτο διαπλανητικό κίνημα που εξαπλώθηκε από το Παρίσι στην Πράγα, από το Μπέρκλεϊ στη Γερμανία και σε πόσες άλλες πόλεις και χώρες, κυρίως και χάρη στα ΜΜΕ».

- Διάβασα ότι δύο μήνες πριν από τον Μάιο βρεθήκατε στη Γερμανία, στα γεγονότα του Βερολίνου με τον Ρούντι Ντούτσκε. Τον γνωρίζατε τότε;

«Ναι, ναι».

- Υπήρχαν επαφές, σύνδεσμοι;

«Ασφαλώς. Εμείς είχαμε φέρει τον Απρίλιο του '68 στη Ναντέρ έναν εκπρόσωπο του γερμανικού SDS. Ημουν σε επαφή μαζί τους ήδη ένα χρόνο πριν. Είχα ήδη πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμη και στη διάρκεια του Μάη έκανα ένα γύρο. Πήγα στην Αγγλία, επιστρέφοντας πέρασα από τη Γερμανία και τότε μου απαγόρευσαν την είσοδο στη Γαλλία. Προτού μπω στη χώρα παράνομα...».

-... μεταμφιεσμένος σαν Ισπανός!

«Ναι, με μαύρα μαλλιά».

- Σας λυπεί όταν βλέπετε, σαράντα χρόνια μετά, τι απέγιναν το Βιετνάμ και η Κούβα; Πώς κατάντησαν σήμερα όλες αυτές οι μεγάλες, εμβληματικές θα έλεγα, επαναστατικές υποθέσεις;

«Κατ' αρχήν δεν ήταν ποτέ τα δικά μου μεγάλα εμβλήματα. Συνεπώς δεν με λυπούν προσωπικά τον ίδιο. Αυτό όμως είναι και το μάθημα που πήραμε. Ενα εθνικό απελευθερωτικό κίνημα απλώς απελευθερώνει σε εθνικό επίπεδο. Τελεία.

Ολες οι ιστορίες περί του νέου απελευθερωτή που θα έρθει υποτίθεται από κάπου αλλού για να μας σώσει επιβεβαιώθηκε ότι ήταν παραμύθια».

- Παρ' όλα αυτά δεν νιώθετε απογοήτευση;

«Κοιτάξτε. Θυμάμαι πάντα τον θάνατο του Τσε Γκεβάρα. Ημασταν μια παρέα που κορόιδευε εκείνους που τον θεωρούσαν ήρωα. Ενας σεξουαλικός μύθος χάθηκε. Εντάξει, αλλά ας μην το παρακάνουμε. Θα έρθουν άλλοι. Κάπως έτσι τα βλέπαμε εμείς τα πράγματα στη Ναντέρ.

Για μας, ο Χο Τσι Μινχ ήταν ένας σταλινιστής, που μάλιστα στην αρχή είχε κάνει κτηνωδίες στο Βιετνάμ. Και εμείς, εγώ την εποχή εκείνη ήμουν κυρίως με τους χαμένους, με τους losers. Τα ιδανικά μας ήταν πάντα στην πλευρά των χαμένων. Δεν απογοητεύθηκα λοιπόν. Για μένα όλα αυτά τα κινήματα περιείχαν και κάτι το απόλυτο».

- Αυτές οι συζητήσεις γίνονταν και τότε στους κόλπους του κινήματος;

«Μα, φυσικά. Μοιράζαμε, ας πούμε, την ανοιχτή επιστολή των Κουρόν και Μοτζελέφσκι».

(σ.σ.: Ο Γιάτσεκ Κουρόν και ο Κάρολ Μοτζελέφσκι ήταν την ίδια εποχή οι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος στην Πολωνία.)

Θυμάμαι ότι τον Οκτώβριο του '68 σε μια δίκη μού ζήτησαν να πω το όνομά μου. Απάντησα: 'Κουρόν - Μοτζελέφσκι'. Και ο δικαστής μού λέει 'δεν είναι αλήθεια'. Τότε εγώ του είπα: 'Αφού ξέρετε το όνομά μου, γιατί με ρωτάτε; Μπορείτε όμως να με ρωτήσετε γιατί λέγομαι έτσι και εγώ μπορώ να σας πω. Διότι σήμερα ο Κουρόν και ο Μοτζελέφσκι περνούν από δίκη για τα φοιτητικά γεγονότα στη Βαρσοβία'. Ετσι ήταν η κατάσταση τότε...».

- Βλέπεστε σήμερα με τους τότε συντρόφους σας;

«Αυτά τα περί συντρόφων είναι η δική σας αντίληψη των πραγμάτων. Προφανώς υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους κράτησα επαφή, αλλά με τον Ζακ Σοβαζό, λόγου χάρη, ή τον Αλάν Ζεσμάρ δεν βλεπόμαστε ποτέ».

(σ.σ.: Ο Ζακ Σοβαζό ήταν πρόεδρος της Εθνικής Ενωσης Γάλλων Φοιτητών - UNEF. Ο Αλάν Ζεσμάρ ήταν πρόεδρος του συνδικάτου των πανεπιστημιακών - SNE SUP. Ο Σοβαζό και ο Ζεσμάρ αποτέλεσαν μαζί με τον Κον-Μπεντίτ την άτυπη 'τρόικα' της εξέγερσης του Μάη.)

- Ούτε τότε ήσασταν φίλοι;

«Καθόλου. Τον Ζεσμάρ τον θεωρούσα και τότε έναν άθλιο γραφειοκράτη... Εντάξει, πλάκα κάνω...».

- Εχετε μετανιώσει για κάτι;

«Για τίποτα. Κατ' αρχήν δεν μετανιώνω για τίποτα. Εχω δύο κινητά, ξέρετε, και ο ήχος στο ένα είναι το τραγούδι της Πιάφ 'Je ne regrette rien' και στο άλλο είναι το 'Yesterday' των Μπιτλς. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θεωρώ πως όταν αποκαλούσα 'Ες-Ες' τη γαλλική αστυνομία είναι το πιο έξυπνο πράγμα που έχω πει στη ζωή μου...».

- Ισως και εκείνο το σύνθημα «Elections - Pi&232;ge &224; cοns» (σ.σ.: «Οι εκλογές είναι παγίδα για μα...ες») που ήταν ένα από τα πιο ηχηρά συνθήματα του Μάη.

«Λοιπόν, ως προς αυτό, λέω ότι δεν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει αλλιώς τότε. Σήμερα έχουμε τον δικό μας τρόπο να αντιλαμβανόμαστε το κοινοβούλιο και τις δημοκρατικές αρχές, αλλά το να λέμε ότι έπρεπε τότε να τα κάνουμε αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα.

Η λογική μας μέσα στη δυναμική της εποχής μάς οδήγησε τελικά να φανούμε ανίκανοι στην έξοδο. Με τη νοοτροπία των άκρων που είχαμε ενστερνιστεί, με τη λογική ότι δεν κάνουμε πίσω, εκφράζαμε κυριολεκτικά την κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν τότε. Αν ήμασταν αλλιώς, δεν θα κάναμε τα ίδια πράγματα, ίσως δεν θα ξεκινούσαμε καν.

Αν λοιπόν κάποιος έρθει σήμερα και μου πει ότι έπρεπε να τελειώσουμε με διαφορετικό τρόπο, μπορεί να συμφωνήσω μαζί του, αλλά αυτό σημαίνει τότε ότι δεν θα είχαμε ποτέ αρχίσει...».

- Ποιο από τα συνθήματα της εποχής αγαπήσατε περισσότερο;

«Το 'φαντασία στην εξουσία' το βρίσκω μεγαλειώδες. Αλλά προσωπικά με αγγίζει περισσότερο από όλα το σύνθημα 'είμαστε όλοι Γερμανοί Εβραίοι'».

(σ.σ.: Οταν στη διάρκεια του Μάη απαγορεύτηκε η είσοδος στη Γαλλία στον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ με το πρόσχημα ότι δεν ήταν Γάλλος αλλά «Γερμανός Εβραίος», δεκάδες χιλιάδες νέοι διαδήλωσαν με το σύνθημα «Είμαστε όλοι Γερμανοί Εβραίοι».)

- Εντάξει, είναι και ένα σύνθημα που συνδέεται προσωπικά με εσάς...

«Ναι, αλλά όχι μόνο γι' αυτό. Είναι ένα σύνθημα, περίπου 25 χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που έδειχνε ότι η κοινωνία μας προόδευσε πολύ και ότι αυτή η κοινωνία αποδέχεται τις διαφορές και ξαναγεννιέται μέσα από ένα σύνθημα».

- Θεωρείτε ότι είστε πάντα ένας άνθρωπος της Αριστεράς; Πράσινος, οικολόγος, αλλά αριστερός;

«Ναι, ανήκω στην Αριστερά».

- Τι είναι σήμερα η Αριστερά;

«Γι' αυτό και σας απαντώ με δισταγμό. Γιατί δεν ξέρω... Τι είναι η Αριστερά; Ενας αριστερός σήμερα είναι ένας άνθρωπος ικανός να αναλογισθεί την οικολογική ευθύνη που του αναλογεί, να διαθέτει κοινωνική συνείδηση και την ίδια στιγμή να καταλαβαίνει τη δυναμική της κοινωνίας μας που συνδέεται με την οικονομία της αγοράς. Αρα που μας υποχρεώνει να συνδέσουμε τη δυναμική του ατόμου και του συνόλου με τη συλλογική ευθύνη. Κάπου εκεί βρίσκεται η Αριστερά, η Αριστερά των σοσιαλιστών, των οικολόγων, των σημερινών αριστερών...».

- Αν ήταν να ξεκινήσει ξανά ένας Μάης του '68, θα το κάνατε; Θα μπαίνατε πάλι στο παιχνίδι;

«Για να σας πω την αλήθεια, εγώ δεν έχω να κάνω τίποτα. Αν είναι να ξαναγίνει, ας τον κάνουν οι άνθρωποι της εποχής μας. Οχι εγώ. Σήμερα δεν κάνω, ούτε ξανακάνω τον Μάη του '68. Είμαι ευρωβουλευτής, δουλεύω για την Ευρώπη. Αυτό κάνω».

- Και θεωρείτε αυτό που κάνετε σήμερα ως επακόλουθο, ως μια απάντηση στις εμπνεύσεις του Μάη;

«Ναι, η Ευρώπη σήμερα είναι μια από τις απαντήσεις στον Μάη του '68. Είναι μια απάντηση στον ολοκληρωτισμό του πρώτου μέρους του 20ού αιώνα και είναι ταυτοχρόνως μια απάντηση στις προσδοκίες που ξεπήδησαν τον Μάη, να ξεπεράσουμε το επίπεδο του έθνους».

- Σας ευχαριστώ πολύ.

«Κι εγώ».

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Mην πετατε τα εισιτηρια

Ακούστε κάτι ενδιαφέρον που μπορούμε να το επεκτείνουμε.


Σήμερα στον ηλεκτρικό σταθμό του Αγ. Ελευθερίου στα ακυρωτικά μηχανήματα και ενώ ήμουν έτοιμη να ακυρώσω το εισιτήριο μου για Σύνταγμα, βρήκα πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα ένα εισιτήριο ακυρωμένο 15 λεπτά πριν, στην ίδια κατεύθυνση με τη δική μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη και δεδομένου ότι μου έχει ξανατύχει, δεν ακύρωσα το εισιτήριο μου αλλά πήρα το ακυρωμένο που βρήκα και με αυτό κατέβηκα Σύνταγμα.


Το περιστατικό αυτό μου έχει ξανασυμβεί και πληροφορήθηκα πώς υπάρχει μία ομάδα ατόμων που αντί να πετάξει το εισιτήριο κατά την έξοδο της από το μέσο μεταφοράς το αφήνει πάνω στα ακυρωτικά μηχανήματα ώστε να το χρησιμοποιήσει και ο επόμενος. Είναι μια κίνηση συνεργασίας των πολιτών της Αθήνας που αντιδρούν στις μαζικές αυξήσεις των τιμών βασικών αγαθών.


Νομίζω θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε και εμείς δίνοντας την ευκαιρία στον επόμενο από μας να ταξιδέψει δωρεάν.


Επίσης θα βοηθούσε να το διαδίδαμε σε όσους το δυνατό περισσότερους!!!!!

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

το φαρμακείο της Φύσης!

Μια φέτα καρότο μοιάζει πολύ με το ανθρώπινο μάτι - είναι σαν να βλέπουμε την κόρη, την ίριδα και τις ακτινοειδείς ραβδώσεις του ματιού! ΝΑΙ η επιστήμη επιβεβαιώνει ότι τα καρότα προωθούν τη ροή αίματος στο μάτι και ενισχύουν τη λειτουργία του,,,.
Η τομάτα είναι κόκκινη και έχει τέσσερις κοιλότητες ή κοιλίες. Και η καρδία είναι κόκκινη και έχει και αυτή τέσσερις κοιλίες. Η επιστημονική έρευνα δείχνει ότι η τομάτα είναι καταπληκτική τροφή για την καρδιά και το αίμα.
Τα σταφύλια σχηματίζουν τσαμπί που έχει το σχήμα της καρδιάς. Η κάθε ρόγα μοιάζει με αιμοσφαίριο και έχει αποδειχτεί ότι τα σταφύλια είναι καταπληκτική τροφή προς υποστήριξη και ενίσχυση της λειτουργίας της καρδιάς, που εκτός τούτου εμπλουτίζει και ισχυροποιεί το αίμα.
Το καρύδι μοιάζει με μικροσκοπικό εγκέφαλο με δύο ημισφαίρια και παρεγκεφαλίδες. Ακόμα και οι πτυχώσεις του καρυδιού του προσδίδουν την όψη του νεόφλοιου του εγκεφάλου. Γνωρίζουμε ότι τα καρύδια υποστηρίζουν την ανάπτυξη των νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλο.
Τα κοινά κόκκινα φασόλια μοιάζουν πολύ με τα ανθρώπινα νεφρά και όντως υποστηρίζουν στο κατακόρυφο τη λειτουγία τους..
Το σέλινο, το μποκ τσόι και το ρεβέντι μοιάζουν με κόκκαλα. Αυτές οι τροφές συντελούν στην ανάπτυξη δυνατών οστών. Τα οστά μας αποτελούνται κατά 23% από νάτριο. Αν δεν παίρνουμε αρκετό νάτριο με την τροφή μας, τότε το σώμα μας το αφαιρεί από τα κόκκαλα, με αποτέλεσμα αυτά να αποδυναμώνονται. Οι παρά πάνω τροφές ενιχύουν επομένως τη σκελετική μας δομή, όπως υποδηλώνει εξάλλου το σχήμα τους .
Η μελιτζάνα, τα αβοκάντο, τα αχλάδια ενισχύουν την υγεία και τη λειτουγία της μήτρας, καθώς και του τραχήλου της μήτρας - ενδιαφέρον δε παρουσιάζει το γεγονός ότι το σχήμα τους θυμίζει πολύ αυτό το γυναικείο όργανο. Σήμερα, η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ότι η κατανάλωση ενός αβοκάντο την εβδομάδα συντελεί στην εξισορρόπηση των ορμονών μιας γυναίκας και ότι τη βοηθάει να χάσει το βάρος που έχει πάρει μετά από γέννα και ότι την προστατεύει από καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει δε το γεγονός ότι το άνθος του αβοκάντο χρειάζεται ακριβώς 9 μήνες για να αναπτυχθεί σε ώριμο φρούτο. Στα πιο πάνω λαχανικά και φρούτα υπάρχουν πάνω από 14.000!!! φωτολυτικές θρεπτικές ουσίες (η σύγχρονη επιστήμη έχει μελετήσει ΜΟΛΙΣ 141 από αυτές).
Τα σύκα είναι γεμάτα σπόρια και αναπτύσσονται ανά δύο. Τα σύκα αυξάνουν την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων και έτσι βοηθούν στην καταπολέμηση της στειρότητας στους άντρες.
Οι γλυκοπατάτα μοιάζει πολύ με το πάγκρεας και ενισχύει τη λειτουργία του παγκρέατος προσφέροντας ανεκτίμητη βοήθεια στους διαβητικούς με το να σταθεροποιεί το γλυκαιμικό δείκτη.
Οι ελιές ενισχύουν την υγεία και τη λειτουργία των ωοθηκών.
Τα γκρέιπφρουτ, τα πορτοκάλια και άλλα εσπεριδοειδή έχουν εκπληκτική ομοιότητα με τους μαστικούς αδένες γυναικών και όντως βοηθούν να παραμένουν τα στήθη των γυναικών υγιή και διευκολύνουν τη ροή του λέμφους εντός του λεμφικού συστήματός των στηθών..
Τα κρεμμύδια έχουν το σχήμα κυττάρου. Η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ότι τα κρεμμύδια βοηθούν τα κύτταρα να απαλλαγούν από τοξίνες. Επίσης, όταν τα κόβουμε, παράγουν δάκρυα, καθαρίζοντας επιθηλιακά κύτταρα του ματιού.

Παρέμβαση ALF στη Λαμία για την εκμετάλευση των ζώων

Παρέμβαση ALF στη Λαμία: Μοιράστηκαν κείμενα για την εκμετάλευση των ζώων από εταιρίες καλλυντικών &ειδών οικιακής χρήσης, τσίρκο, ζωολογοκούς κήπους, pet-shop
Λίγα λόγια για τους φίλους μας τα ζώα...
Η αυγή του 21ου αιώνα βρίσκει την εκμετάλευση και το εύκολο χρήμα να είναι δύο απο τις βασικές ιδέες που έχουν πλέον εδραιωθεί στον ανθρώπινο νου.Κράτος και αφεντικά προσπαθούν να παράγουν όσο περισσότερο κέρδος για αυτούς , ενω ταυτόχρονα , αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο λαό , θεσπίζουν νόμους και διατάγματα τα οποία μόνο υπέρ του λαού δεν θα μπορούσαν να ήταν...
Στο παιχνίδι αυτό ομως δεν παίζουν μόνο άνθρωποι... Τα ζώα ήταν ένα ακόμα θύμα της μανίας των αφεντικών για περισσότερο κέρδος.
..Στη σημερινή εκβιομηχανισμένη κοινωνία , οι περισσότερες μεγαλο-εταιρίες καλλυντικών και ειδών οικιακής χρήσεως, χρησιμοποιούν στα εργαστήριά τους ζώα για την δοκιμή των προιόντων τους πριν τα πλασσάρουν στην αγορά...
Ζώα όπως σκύλοι, γάτες, πίθηκοι, κουνέλια, ποντίκια κ.α φυλακίζονται σε μικροσκοπικά κλουβιά και καθημερινά δοκιμάζονται σε διάφορα χημικα συστατικά που εμπεριέχονται στα προιόντα αυτά. Συστατικά τα οποία τα οποία αν δεν τους επιφέρουν το θάνατο, στην καλύτερη περίπτωση τα κάνει να υποφέρουν απο εγκαύματα, τύφλωση κ.α παρόμοιου είδους βασανιστήρια. Βασανιστήρια τα οποία θα μπορούσαν να σταματήσουν αν οι μεγαλο-εταιρίες αυτές χρησιμοποιούσαν τεχνιτό βιο-ιστό για τα πειράματα τουςκαι όχι ζωντανούς οργανισμούς μα αισθήματα και νοημοσύνη.

ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΠΑΤΑΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΖΩΩΝ.

Η μανία του ανθρώπου ομως για κέρδος δεν σταματάει εκεί...

Στα τσίρκο, τα οποία αρχικά φιλοξενούσαν ακροβάτες, ζογκλέρ, και ταχυδακτυλουργούς μόνο , πλέον έχουν συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα τους και σόου με ζώα. Ζώα οπως τίγρης, λιοντάρια, ελέφαντες, άλογα κ.α φυλακίζονται σε κλουβιά τα οποία μερικές φορές μπορεί να είναι και μικρότερα απο το μεγεθός τους (π.χ το κλουβι της καμηλοπάρδαλης η οποία βρίσκεται συνεχώς σκυμένη). Ακολούθως, πολλές φορές στερούνται την ιατρική φροντίδα, ενω οι συνθήκες υγιεινής και σίτησης είναι απο άθλιες έως ανύπαρκτες. Το πιο παράδοξο ομως είναι οτι αναγκάζονται να κάνουν παραφύσην ακροβατικά , τα οποία για να τα μάθουν ξυλοκοπούνται και παραμένουν ατάιστα συστηματικά και για μέρες εως ότου υποκήψουν στο μαστίγιο του θηριοδαμαστή.
Παρόμοιες συνθήκες επικρατούν και στους ζωολογικούς κήπους , οι οποίοι προκειμένου να προσφέρουν «θέαμα» , εγκλωβίζουν ζώα σε κλουβιά υπο άθλιες συνθήκες διαβίωσης για ολο ή το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.
Η «ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ» ΚΑΙ Η «ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ» ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΖΩΩΝ.
Ταυτόχρονα , τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει μόδα τα pet-shop, τα οποία θησαυρίζουν στις πλάτες των νεογέννητων (και όχι μόνο) ζώων. Τα ζώα εγκλωβίζονται σε κλουβιά στα οποία πολλές φορές οι συνθήκες υγιεινής που επικρατούν είναι ανύπαρκτες. Τρώνε και κοιμούνται δίπλα στις ακαθαρσίες τους ενω μερικές φορές δεν τους παρέχεται καμία ιατρική φροντίδα.Επίσης έχει διαπιστωθεί οτι πολλές φορές τα ταΐζουν φάρμακα προκειμένου να παραμείνουν μικρά και αξιολάτρευτα αλλά και ειδικά χάπια ώστε να αναπαραχθούν και τους μήνες οι οποίοι είναι εκτος της περιόδου αναπαραγωγής τους.

ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΠΑΤΑΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Φυσικά, το να αγοράσεις ένα ζώο δεν λύνει το πρόβλημα εγκλωβισμού του , διότι το κλουβί δεν θα παραμείνει άδιο... Αντιθέτως, θα βρεί πολύ συντομα τον νεο κρατουμενο του.

Πόσα πτώματα άραγε πρέπει να υπάρξουν , μεχρις ότου ο άνθρωπος να καταπνίξει την μανία του για κέρδος;

Πόσες ζωές πρέπει να χαθούν από πλάσματα τα οποία για κάποιους ειναι κατώτερα και ίσως ανούσια;

Πόσα ζώα πρέπει να θυσιαστούν στο όνομα του κέρδους και της κατανάλωσης;

Δεν προτείνουμε λύσεις, ούτε κατέχουμε την μοναδική αλήθεια... Ομως σίγουρα στεκόμαστε απέναντι και ενάντια στην κοινωνία της κατανάλωσης η οποία πατάει πάνω στην εκμετάλευση ανθρωπών και ζώων.

ΠΕΡΙ ΜΠΑΤΣΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ

Ξέρεις που να ρίξεις το λάδι μετά από το μαγείρεμα στο σπίτι

Ίσως ναι, αλλά πάντα είναι καλό να διαδίδουμε τέτοιου είδους πληροφορίες.Ακόμα και αν δεν τηγανίζουμε πολύ, όταν το κάνουμε, ρίχνουμε συνήθως το χρησιμοποιημένο λάδι στο νεροχύτη της κουζίνας.
Αυτό είναι ένα απότα μεγαλύτερα λάθη που μπορούμε να κάνουμε.Γιατί το κάνουμε?
Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς για να μας πει το σωστό τρόπο.Γι αυτό λοιπόν, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τοποθετούμε το λάδι σε ένα πλαστικό μπουκάλι (νερού, αναψυκτικού), να το κλείνουμε καλά και να το πετάμε στα κανονικά σκουπίδια.
Και αυτό, γιατί ΕΝΑ ΛΙΤΡΟ ΛΑΔΙΟΥ ΜΟΛΥΝΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΛΙΤΡΑ ΝΕΡΟΥ,
ποσότητα η οποία είναι ικανή να καλύψει τις ανάγκες ενός ατόμου σε
νερό για 14 χρόνια !!!
Αν επιλέξεις να προωθήσεις αυτό το μήνυμα στους φίλους σου, το
περιβάλλον θα σε ευγνωμονεί.

ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι μύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του. Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.
Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και αμολύθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν. Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται στα τέτοια τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροιδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και βουαλά! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.
Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδι. Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας (αχαχχχ) και είχαν την προσωπική του υποστήριξη. Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα. Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.
Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.
Όλο το άρθρο και τα αποτελέσματα των πρακτικών του σε νούμερα, εδώ:http://www. hno. harvard. edu/gazette/2004/03. 11/01-mockus. html

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Μύρισε άνοιξη..




πασχαλιά..το λουλούδι..το σύμβολο της άνοιξης και με συμβολικό όνομα..αν και σήμερα βρέχει και κατεβήκαμε πάλι, προχτές είχε μιά εκρηκτικά ηλιόλουστη μέρα, ένα εκτυφλωτικό μεσημέρι, ζεστό, γεμάτο γλυκές μυρουδιές κι ανάσες άνοιξης...
βγήκα μιά βόλτα στα πέριξ και δυστυχώς δεν είχα την κάμερα μαζί μου, ευτυχώς η τεχνολογία ζεί και βασιλεύει και τα κινητά μπορούν πολύ καλά να παίξουν το ρόλο της και το αποτέλεσμα ήταν μιά σειρά ανοιξιάτικων, φωτεινών φωτό...λευκές πεταλούδες πετούσαν ανάμεσα στις ολάνθιστες και μυρωδάτες πασχαλιές, κι οι υποσχέσεις όλου του κόσμου μας χάιδευαν τα μάγουλα με κάθε αεράκι...έτσι ξεχάστηκα λίγο και ξέφυγα απ'την σκληρή καθημερινότητα που ούτε επέτειοι μπορούν να ξεπεράσουν πιά, ούτε παρελάσεις, ούτε τίποτα..μας έχουν και τρέχουμε να πληρώνουμε σα ραγιάδες και να μη σώνουμε..
τέλος ..οι φωτογραφίες αφιερωμένες σε όλους μας, με την ευχή να ερωτευτούμε φέτος την άνοιξη δυνατά και αληθινά..και "αληθινό σημαίνει αυτό που τίποτα δεν μπορεί να το χαλάσει" λέει η φίλη στο ραδιόφωνο..ερωτευτείτε..χανόμαστε..αλήθεια..

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

ενόψει εθνικής επαιτείου..

Οι δρόμοι ανοιχτοί.
Οι ταβέρνες φίσκα.
Σήμερα το θέλει η μέρα
μπακαλιάρο-σκορδαλιά.
Κυάλια κρεμασμένα
σημαιάκια λιγδιασμένα.
Βαράει κι ο ήλιος
κι η σκορδαλιά.
Μια σκατόμυγα στο μάτι του παιδιού
μετά την παρέλαση. 25 Μαρτίου 77.

Κ.Γώγου
τρία κλικ αριστερά

Περι κοκα-κολας ο λόγος...

Τα "οφέλη" της κόκα κόλας

Τα πρώτα 10 λεπτά:
10 κουταλιές ζάχαρης εισχωρούν στο σύστημά σας. Είναι το 100% της προτεινόμενης ημερήσιας δόσης. Ο λόγος που δεν κάνετε αμέσως εμετό από την υπερβολική δόση ζάχαρης είναι το φωσφορικό οξύ, που κόβει τη γεύση και σας επιτρέπει να κρατήσετε το αναψυκτικό στο στομάχι σας.

20 λεπτά:
Το ζάχαρό σας προκαλεί μια έκρηξη ινσουλίνης. Το συκώτι σας ανταποκρίνεται σε αυτό, μετατρέποντας όση ζάχαρη μπορεί σε λίπος (και υπάρχει πολύ ζάχαρη αυτή τη στιγμή).

40 λεπτά:
Η απορρόφηση καφεΐνης έχει ολοκληρωθεί. Οι κόρες σας διαστέλλονται, η πίεση του αίματος αυξάνεται και το συκώτι συνεχίζει να ρίχνει ζάχαρη στο αίμα. Οι δέκτες αδενοσίνης στον εγκέφαλό σας φράζουν αποτρέποντας την υπνηλία.

45 λεπτά:
Το σώμα σας ανεβάζει την παραγωγή ντοπαμίνης, ερεθίζοντας τα κέντρα ευχαρίστησης στον εγκέφαλό σας. Είναι ο ίδιος τρόπος που λειτουργεί και η ηρωίνη.

60 λεπτά:
Το φωσφορικό οξύ δεσμεύει το ασβέστιο, το μαγνήσιο και τον ψευδάργυρο στο έντερό σας, παρέχοντας μιας περαιτέρω ώθηση στο μεταβολισμό. Αυτό γίνεται από τις υψηλές δόσεις της ζάχαρης και των τεχνητών γλυκαντικών ουσιών που αυξάνουν επίσης τη νεφρική αποβολή του ασβεστίου.

60 λεπτά:
Οι διουρητικές ιδιότητες της καφεΐνης κάνουν παιχνίδι (σας κάνει να πρέπει να κατουρήσετε). Τώρα βεβαιώνεται ότι θα εκκενώσετε το συνδεμένο ασβέστιο, μαγνήσιο και ψευδάργυρο που διαφορετικά θα πήγαινε στα κόκκαλά σας, καθώς επίσης το νάτριο, τον ηλεκτρολύτη και το νερό.

80 λεπτά:
Δεδομένου ότι η αναστάτωση μέσα σας πεθαίνει, θ' αρχίσετε να έχετε στέρηση ζάχαρης. Μπορεί να γίνετε οξύθυμοι ή και αργόστροφοι. Έχετε επίσης τώρα, κυριολεκτικά, κατουρήσει όλο το νερό που περιείχε η Coke , μαζί με τις πολύτιμες θρεπτικές ουσίες που το σώμα σας θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει για να ενυδατώσει το σύστημά σας ή να χτίσει ισχυρά κόκκαλα και δόντια.


Πως η Κόκα Κόλα και η Pepsi μας ΒΟΗΘΟΥΝ


Μπορεις να καθαρίσεις μια τουλέτα:
Καταβρέξτε με ένα κουτάκι Coca-Cola την λεκάνη της τουλέτας. 1 ώρα μετά θα λάμπει από καθαριότητα. Το κιτρικό οξύ της Coke εξαφανίζει όλες τις χρωστικές κιλήδες από τις πορσελάνες.

Μπορείτε να αφαιρέσετε τη σκουριά από τον προφυλακτηρα του αυτοκινήτου σας:
Τρίψτε τον προφυλακτήρα με ένα τσαλακωμενο αλουμινοχαρτο, βουτηγμένο στην Coca-Cola

Καθαριστε τους πόλους της μπαταρια του αυτοκινητου από την διάβρωση:
Ρίξτε ένα κουτάκι Coca-Cola πάνω στους πόλους της μπαταρίας για να εξαφανίσετε την διάβρωση

Η σκουριά φεύγει με την πρωτη:
Απλώστε ένα πανί βουτηγμένο στην Coca-Cola στη σκουριά για λίγο χρονικό διαστημα

Μπορείτε να αφαιρέσετε το γράσσο από τα ρούχα:
Ρίξτε ένα κουτάκι Coke πάνω στον λεκε από γράσσο, μαζί με απορρυπαντικό, και τρίψτε το κυκλικά.
Η Coca-Cola/Pepsi θα βoηθήσει να εξαφανιστεί ο λεκές

Μπορεί επίσης να εξαφανίσει την θολούρα από το παρμπρίζ σας


Αυτό το κατασκέυασμα το πίνουμε!
Φυσικά το χρησιμοποιούμε για να καθαρίζουμε και τους λεκέδες μας.

Και πληρώνουμε γι'αυτό!
Σωστά?

Πληροφοριακά:
Ο μέσος όρος pH των αναψυκτικών, π.χ. Coke & Pepsi είναι 3.4. Αυτή η ποσότητα οξέως είναι αρκετά δυνατή για να διαλύσει δόντια και κόκαλα! Το σώμα μας σταματάει να χτίζει τα κόκαλα περίπου στην ηλικία των 30. Μετά από αυτή την ηλικία αρχίζει να διαλύει τα κόκαλα κάθε χρόνο μέσα από τα ούρα μας, εξαρτώμενο όμως πάντα από την οξύτητα του φαγητού που λαμβάνει. Το διαλυμένο ασβέστιο καταλήγει από τις αρτηρίες, τα αιμοφόρα αγγεία, το δέρμα, τους ιστούς και τα διάφορα όργανα, στα νεφρά με αποτέλεσμα τη δημιουργία πέτρας στα νεφρά.

Τα αναψυκτικά δεν έχουν καθόλου φυσικά στοιχεία (σε αντίθεση με τις βιταμίνες και το φυσικό νερό). Έχουν περισσότερη ζάχαρη, υψηλότερη οξύτητα και χρωστικά. Μερικοί άνθρωποι προτιμούν να πίνουν ένα αναψυκτικό μετά από κάθε γεύμα.
Φαντάζεστε ποιο είναι το αντίκτυπο?

Το αντίκτυπο?
Το σώμα μας έχει μία ενδεικτική τιμή 370 για την λειτουργία της χώνευσης των ενζύμων. Η θερμοκρασία των αναψυκτικών είναι κατά πολύ μικρότερη από 37, μερικές φορές είναι πολύ κοντά στο 0. Αυτή η διαφορά θερμοκρασίας έχει σαν αποτέλεσμα να επηρεάζεται η διαδικασία των ενζύμων και να δημιουργεί stress στο χωνευτικό μας σύστημα κι αυτό να χωνεύει λιγότερο φαγητό. Στην πραγματικότητα το φαγητό ζυμώνεται. Το ζυμωμένο φαγητό προκαλεί δυσοσμία, αέρια, αποσύνθεση και δημιουργεί τοξικά, τα οποία απορροφούνται από τα έντερα, κι έτσι περνάνε μέσα στο αίμα απ'όπου διοχετεύεται σε ολόκληρο το σώμα. Αυτή η εξάπλωση των τοξικών βοηθάει στην δημιουργία διαφόρων αρρωστιών.

Μερικά παραδείγματα:

Πριν μερικούς μήνες, έγινε ένας διαγωνισμός στο πανεπιστήμιο Delhi "Ποιος θα πιεί την περισσότερη Coke?" Ο νικητής ήπιε 8 μπουκάλια και πέθανε επί τόπου από την υπερβολική δόση «μελανικής διοξύνης» στο αίμα του και μη επαρκής οξυγονόσεως. Από τότε, ο πρύτανης απαγόρεψε τα αναψυκτικά από την καντίνα του πανεπιστημίου.

Κάποιος έβαλε ένα σπασμένο δόντι σε ένα μπουκάλι Pepsi όπου μετά από 10 ημέρες αυτό διαλύθηκε! Τα δόντια και τα κόκαλα είναι τα μόνο ανθρώπινα όργανα που μένουν άθικτα αρκετό καιρό μετά από τον θάνατο μας.

Φανταστείτε τι μπορεί να κάνει αυτό το αναψυκτικό στα ευαίσθητα έντερα σας και στο εσωτερικό του στομάχου σας που καταλήγει!