Κοιτάξτε να δείτε τι μου συνέβη χτές βράδυ..όλο το καλοκαίρι είμουνα στο σπίτι που έχουμε στο χωριό, και με την τηλεόραση δεν είχα καθόλου, μα καθόλου στενή επαφή..άντε τις ειδήσεις, άντε και τους ολυμπιακούς..και αυτά..κατέβηκα λοιπόν αποτοξινωμένη μια χαρά στην πόλη και το βραδάκι ξάπλωσα να χαζέψω λίγο..χαλαρά..και πέφτω απάνω σε ένα καραγκιοζιλίκι..άνευ προηγουμένου..δηλαδή τι να..χάνει την ψυχραιμία του κανείς..Πάρις Χίλτον και μια άλλη σκύλα ανάλογη..σε μια προσπάθεια να ζήσουν σαν κοινές θνητές…άκουσον , άκουσον..δηλαδή..έχουμε ξεφύγει..δεν πίστευα αυτό που έβλεπα, και συνέχιζα να το βλέπω για να δώ μήπως καταλήξει κάπου αλλού στην τελική..αλλά αυτοί απτόητοι..όσο πήγαινε γινόταν και χειρότερο..εννοείται ότι θα πήγαιναν σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να ζήσουν μαζί του? Να το επισκεφτούν? Κάτι τέτοιο..γιατί εννοείται ότι αυτές οι δύο, η πάρις δηλαδή και η άλλη, είναι φίλες αλλά είναι τσακωμένες, γιατί τέτοιες που είναι δεν χωράνε στον ίδιο πλανήτη μαζί, και θα πήγαιναν άλλη μέρα η μία και άλλη η άλλη..
Αυτή όμως, η πάρις δηλαδή, βαριόταν να πάει την μέρα που ήταν να πάει, αλλά δεν ήταν η σωστή μέρα, λάθος θυμόταν, αλλά τέλος πάντων βαριόταν και ήθελε να κάνει τα μασάζ της και να κωλοβαρέσει στην πισίνα της, και είχε την φαεινή ιδέα να πάρει τηλέφωνο σε μια εταιρεία, που διασώζει διασημότητες..
Εδώ ..εδώ..πλανήτης γη, ήπειρος αμερική..και ζήτησε σωσία της..και της στείλανε τρείς..η μία άντρας..περιμένετε..περιμένετε..δεν έχει τέλος..δεν έχει έλεος..και διαλέγει τέλος πάντων μία αφού τις πέρασε από φοβερό τέστ, του τύπου, πως λέν τα σκυλάκια της, τι κάνουν αν γνωρίσουν ένα φοβερό τύπο..δεν μπορώ και να συλλάβω όλο το μέγεθος..
Και αφού διαλέγει την μία, την περνάει από εκπαίδευση, πώς να λέει «αυτό είναι χότ!» και να ζητάει μόλις μπαίνει σ’ένα σπίτι για πρώτη φορά τόστ με βούτυρο..να φάει, να φάει..μη πάει αλλού το μυαλό σας..αν και θάπρεπε..και τέλος πάντων, την ξαποστέλνει..και πάει αυτή, η σωσίας, καλή και διαλεγμένη, και το έρμο το ζευγάρι, που ήταν ηλικιωμένο και παντρεμένο εκατό χρόνια, είχαν όνειρο να την κάνουν να δεί μια άλλη όψη της ζωής και να την συμφιλιώσουν με την φίλη της..μακρυά νυχτωμένοι οι ανθρώποι..
Για να μην τα πολυλογώ, σκάει και η άλλη, καθόσον λάθος μέρα, καταλαβαίνει την απάτη, την παίρνει παράμερα..και για να μη σε καρφώσω της λέει θα κάνεις ό,τι σου λέω..βγάλε μου τα παπούτσια, τάισέ με στο στόμα..οι ανθρώποι κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα..σκούπισέ μου τον κ..και άλλα τέτοια..αλλά επειδή δεν ήταν αρκετή τόση προστυχιά και τόσο σκουπιδαριό, θα καλέσεις της λέει ένα δημοσιογράφο και θα του πείς ότι είσαι έγκυος από τον μάρκ άντονυ κι ότι το’πιασες σε μια νύχτα τρελλού καρναβαλιού..σαν αυτό που ήταν όλοι μαζί εκεί μέσα κι ακόμα χειρότερο..κι έρχεται όντως δημοσιογράφος κι αρχίζει όντως να δίνει συνέντευξη..μέχρι που κάπως το πληροφορείται το όλο σκηνικό η πάρις και έρχεται σφαίρα και γίνεται το μάλε βράσε..και ..και..και..
Δηλαδή πόσο πιο εμετικό μπορούσε να γίνει? Πόσο πιο απάνθρωπο..πόσο πιο πρόστυχο..πόσο πιο εκτός πραγματικότητας..πόσο πιο..τι να πω..ό,τι και να πω..ό,τι και να πω..έβριζα, φώναζα..
Αφού ησύχασα με τα χίλια ζόρια, τυχαία πέφτω πάνω σε μια παλιά εκπομπή της ερτ, από κάτι πρόσφυγες που τους έχουμε παραχωρήσει, ως κράτος, κατάλυμα κάπου..στον χαμό..κούρδοι..
Ήταν αργά και τόβλεπα αποσπασματικά, αλλά ήταν ένας άντρας που μάλλον ήταν δάσκαλος εκεί, στο κατάλυμα..πρόσφυγας κι αυτός..και προσπαθούσε να μιλήσει ο άνθρωπος χωρίς να δείξει τα συναισθήματα που τον κατέκλυζαν..μέχρι που του ζήτησε ο δημοσιογράφος να τραγουδήσει κάτι απ’την πατρίδα του..και άρχισε..ακούστε λίγο απ’το τραγούδι, όσο πρόλαβα να σημειώσω εκείνη την ώρα…γιατί με πήραν κι εμένα τα κλάματα..ομολογώ..
«Να σταματήσει ο πόλεμος ένα λεπτό..
Ένα μωρό θέλει να κοιμηθεί..
Να σταματήσει ο πόλεμος ένα λεπτό..
Ένα λουλούδι θέλει να φυτρώσει..
Να σταματήσουν οι βασιλιάδες τον πόλεμο..
Ένας ποιητής γεννιέται..»
Ζητώ μόνο συγγνώμη και από τον κουρδικό λαό και από τους Ανθρώπους που το βάζω αυτό κάτω από όλο αυτό το σκουπιδαριό..αλλά έτσι ακριβώς μου έτυχαν και μένα..το ένα μετά το άλλο..και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω τίποτα άλλο..μόνο ότι μετά απ’αυτό έφτασα ως και να το λυπηθώ κι αυτό το καημένο το κορίτσι..ειλικρινά..απ’τα βάθη της ψυχής μου..κρίμα..τόσο χαλασμένο..και πώς να βρεθεί δρόμος τώρα γι’αυτό το πλάσμα ώστε να καταλάβει πόσο φτηνή είναι αυτή με τα λεφτά της και πόσο πλούσιος είναι ο κούρδος πρόσφυγας με το τραγούδι του..δύσκολα..είναι τόσο κρίμα..
