Το μάτι μου έπεσε στο ρολόι.
Πώς έφτασε η ώρα 4 το πρωί;
Μετρώ και ξαναμετρώ τις ώρες που περάσαν, τις βγάζω λιγότερες.
Μέσα σε σκέψεις, διαβάσματα κι αδράνεια, είναι σαν να χαθήκαν ώρες.
Κι ύστερα;
Δεν χάθηκαν, σχήμα λόγο.
Ποτέ δε χάνεται ο χρόνος όσο ζεις μέσα σ' αυτόν.
Είναι σαν οι ώρες να περιπλανήθηκαν εντός τους.
Ίσως τελικά τις βγάζω λιγότερες, γιατί τα μαθηματικά μου είναι λειψά.
Υ.Γ. Καλημέρα στο απέναντι φως, ώρα για ύπνο.
